Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Η πορεία της λιβαδειάς για τον μάριο ζ. αυτοκτόνησε

Στις 15 απρίλη πανελλαδική ημέρα διαδηλώσεων αλληλεγγύης στον μάριο ζ. τα πράγματα στη λιβαδειά κύλησαν σε μια ατμόσφαιρα αυτοεξευτελισμού. Με τους γνωστούς αριστεροστραφείς χειρισμούς που χαρακτηρίζουν συχνά τις επιτροπές κατοίκων, η αντίστοιχη της λιβαδειάς, δημιουργημένη και μόνο για την υπόθεση του μάριου γέννησε μια κεντρική επιτροπή κατοίκων, η οποία και ανέλαβε το αγωνιστικό καθήκον του επιφορτισμένου ειδικού, όπως άλλωστε αρμόζει σε συλλογικά εγχειρήματα ροζ αριστερών. Λόγω της αρκετής συμμετοχής περιμέναμε ότι η πορεία θα διέσχιζε τους κεντρικούς δρόμους της λιβαδειάς, ώστε να γνωστοποιηθεί η άδικη προφυλάκιση και το γενικό κλίμα κρατικής καταστολής, αλλά εκπλαγήκαμε. Η πορεία ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία με συνθήματα ντουντούκας και μετά από 200 μέτρα εξαντλητικού ποδαρόδρομου κατέληξε στο προαύλιο του πανεπιστημίου, όπου έλαβε χώρα το καταληκτήριο μουσικό μέρος με το σχετικό διάβασμα κειμένου, το κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τον μάριο και την εκ των υστέρων ανακοίνωση της μετατροπής του (μισή ώρα πριν τελειώσει η εκδήλωση και ενώ ο κόσμος είχε συνεισφέρει) σε κουτί για την αποπληρωμή ηχείων και κονσόλας.

Η αριστερά είναι γνωστό ότι έχει την τάση να αναιρεί τις κινηματικές διαδικασίες που εμπλέκεται λόγω μιας ριζωμένης νοοτροπίας σε αυτό τον πολιτικό χώρο, που φτιάχνει διαχωρισμούς μεταξύ έμπειρων μπροστάρηδων, που συνειδητά ή ενδόμυχα επιδιώκουν να αναδείξουν το κόμμα ή την μούρη τους και παθητικών μαζών που επιζητούν καθοδήγηση και κηδεμονία. Αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση είναι πως αποφασίζεται μια πορεία για το δικαίωμα του ατόμου να βγαίνει στο δρόμο και να διαδηλώνει, να περιορίζεται σε ένα πεντάλεπτο περίπατο. Ενώ η αντίσταση και η ενεργή παρουσία στο δρόμο γίνονται επιτακτικά όσο ποτέ άλλοτε μέσα στα τελευταία χρόνια, κάποιοι φετιχοποιούν το συμβολικό μέρος αυτών των κινήσεων, εκχυδαΐζουν οτιδήποτε το συλλογικό και τελικά αναλώνονται απλά στο ρόλο του εναλλακτικού μέσα στον πλουραλισμό της θεαματικής δημοκρατίας.

Στην Λιβαδειά αυτές οι παιδαριώδεις λογικές - του τύπου “ κάνουμε ότι κάνουμε για να πούμε ότι έγινε κάτι και εδώ“, μένοντας στα τυπικά χωρίς καμιά προοπτική για συνέχεια - έχουν παρατραβήξει. Τους επαναστάτες του εφησυχασμού και του καναπέ δεν θα τους αφήσουμε ούτε σε χλωρό, ούτε σε ξερό κλαρί.

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ "ΠΟΡΕΙΑΣ"
ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ
Μία μεταπολιτευτική ανασφάλεια σιγόβραζε καρτερικά σε μυαλά και σχέσεις ανθρώπων ως συνολική κρίση (πολιτισμική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική) ώσπου ήρθε η στιγμή της επίσημης ανακοίνωσης “βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση” και το κάθε αδιαχώριστο κομμάτι αυτής της γενικευμένης μάστιγας έγινε πιο ευδιάκριτο. Η αφορμή δεν άργησε και ο εξεργεσιακός Δεκέμβρης του 2008 έδωσε την δυνατότητα σε αυτή τη συσσωρευμένη κοινωνική οργή να εκφραστεί και να μετουσιωθεί σε ζωή ενάντια σε έναν οχετό πολιτικών, δημοσιογράφων, εργατοπατέρων και μπάτσων, ενάντια στο εμπόρευμα ως προσωπική αξία και διαπροσωπική σχέση.
Μετά από απ΄ αυτές τις στιγμές συλλογικού πραγματικού βιώματος η κοινωνία μπήκε σε μια τροχία – ρόλο θεατή ενός θεάτρου του παραλόγου. Από τις πρώτες μέρες κυβέρνησης (Μ)ΠΑ(Τ)ΣΟΚ-κρατίας ο εσωτερικός στρατός κατοχής (ΜΑΤ) εισβάλλει τακτικά στα εξάρχεια συλλαμβάνοντας, ξυλοκοπώντας και τρομοκρατώντας. Στις 17 Νοέμβρη και τις μέρες του Δεκέμβρη του 2009 ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους συνάντησε μια πρωτοφανή καταστολή, η οποία αποκρύφτηκε από τα ΜΜΕ. Προηγήθηκαν και ακολούθησαν μπουκαρίσματα σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις. Ξανά συλλήψεις και κατασκευασμένες κατηγορίες που προκαλούν γέλια και σε νήπια. Εργατικά ατυχήματα και κρατικές δολοφονίες όπως οι Kamran Atif, Toddi και Λάμπρος Φούντας. Μαζικές προσλήψεις μπάτσων, δημιουργία νέων μπατσοσυμμοριών (ΔΙΑΣ), κάμερες παρακολούθησης, δήλωση στοιχείων κατόχων καρτοκινητών τηλεφώνων. Η θέληση της εξουσίας να ξέρει κάθε στιγμή ποιος είσαι, τι κάνεις, με ποιόν είσαι και τελικά η επιβολή του ποιος είσαι-τι κάνεις- με ποιόν είσαι, ώσπου να είσαι τίποτα.

Μηδενική ανοχή από τους βιαστές της κοινωνικής ψυχής και του κοινωνικού πλούτου σε όποιον τολμά να αντιστέκεται. Κάπου ανάμεσα στις περικοπές μισθών, στο πάγωμα συντάξεων, στην αύξηση της φορολόγησης, στο ευρύτερα εντεινόμενο αντιλαϊκό κλίμα και στα παραληρήματα του κράτους και των φερέφωνων του για εθνική ομοψυχία αντικρίσαμε με τρόμο τη σύλληψη διαδηλωτών σε ειρηνική πορεία, μεταξύ αυτών και του φυλακισμένου Μάριου Ζ. Η εξουσία έριξε για μία ακόμη φορά κάθε μάσκα δείχνοντας το πραγματικό φασιστικό της πρόσωπο διαλαλώντας: “Μπορώ να νομοθετώ και μετά να παραβιάζω εγώ η ίδια τους νόμους που έφτιαξα, μπορώ να κατακρεουργώ την ανθρώπινη ύπαρξη και να μένω στο απυρόβλητο. Συναινείτε-υποτάσσεστε ή σας μοιράζω απλόχερα την παράλογη οργή μου. ” Με άλλα λόγια ο ελλαδικός χώρος μετατρέπεται σε ένα εργαστήρι ευρωπαϊκών πειραμάτων στρατιωτικού χαρακτήρα με βασικό αντικείμενο «αναχαίτιση του εσωτερικού εχθρού».

Ώσπου φτάνουμε στην κορύφωση:”Εάν ψεύδεστε πρέπει τα ψεύδη σας να είναι πελώρια… Κι απʼ το πιο μεγάλο απʼ τα ψέματα, πάντοτε γίνεται πιστευτό ένα μέρος του” Α. Χίτλερ

Η θεαματική κοινωνία αρχίζει να θυμίζει περιγραφές δυστοπικών μυθιστορημάτων τύπου Όργουελ όπου τα αποστειρωμένα πρόσωπα των οθόνων όχι μόνο κατασκευάζουν τη κοινή γνώμη αλλά επιπλέον πλάθουν δικαστικές υποθέσεις και στη συνέχεια αναλαμβάνουν και το ρόλο του δικαστηρίου. Εδώ και λίγες μέρες η μηντιακή δικτατορία, ενοχοποιώντας και διασύροντας αγωνιστές καθώς και το φιλικό και συγγενικό τους περιβάλλον, επιδίδεται στη συρραφή τρομοσεναρίων τύπου χόλυγουντ με μεγάλα πολυτελή μαύρα τζιπ και κουκουλοφόρους της “αντι”τρομοκρατικής να ποζάρουν στα δελτία των 8. Φαντασιώνονται προφίλ αδίστακτων εγκληματιών με δήθεν συνομιλίες ασελγώντας στον 15χρονο αφγανό και στην 11χρονη τραυματισμένη αδερφή του, χρησιμοποιώντας τους σε ένα υπερθέαμα για την συγκηνισιακή ικανοποίηση του κοινού του καναπέ που διψάει για αίμα και μυστήριο. Τα δελτία ειδήσεων αραδιάζουν με ξέχειλη σοβαροφάνεια λασπολογίες πακεταρισμένες κατευθείαν από τα γραφεία της ΓΑΔΑ, επιδιώκοντας την πλήρη απονομιμοποίηση του αναρχικού και ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου στις ευκολόπιστες συνειδήσεις. Όταν τα ψέμματά τους αποκαλύπτονται ένα φιάσκο, παρουσιάζεται ένα άλλο ψέμα. Η αλήθεια δεν έχει σημασία, απλά η υπόθεση δεν πρέπει να καταρρεύσει ως τηλεοπτικό θέμα όσο ακόμα πληρεί τα επικοινωνιακά συμφέροντα μιας αλητήριας εξουσίας. Παρʼ ότι το ψευτοδίλλημα της ενοχής ή μη των 6 συλληφθέντων για συμμετοχή στην οργάνωση Ε.Α δεν μας αγγίζει, απλά γιατί η αστική δικαιοσύνη δεν έχει καμιά σχέση με δικαιοσύνη και ειδικά όταν έχει να κάνει με ανθρώπους που αγωνίζονται ζωσμένοι με συνείδηση και πάθος για ελευθερία, δεν μπορούμε να μην εξοργιστούμε μπροστά στις τρύπες της χυδαίας μηντιακής κατασυκοφάντησης συντρόφων μας.

Χάριν συμπλήρωσης του παζλ η ανακοίνωση της υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας κάτω από τον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου(ΔΝΤ), ένα δρόμο που πρόκειται να πλήξει με ακόμα σκληρότερα μέτρα τους εργαζόμενους και τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, λίγες μέρες μετά “την επιτυχημένη εξάρθρωση” μας επιβεβαιώνει και μας εξοργίζει περισσότερο.



ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠʼ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Ελευθεριακό στέκι in girum

Στον 1ο όροφο του παν/μίου λιβαδειάς
Ανοιχτή συνέλευση κάθε Τετάρτη 19:00

ANTIGRAFH ΑΠΟ ....Athens IMC FORUM

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Τι ακριβώς χρειάζεται κάποιος για να γίνει τρομοκράτης

Βιβλία όπως
΄΄το ελληνικό ανταρτικό των πόλεων ΄΄ (.. το ΄χω)
΄΄Σαντινιστικο μέτωπο εθνικής απελευθέρωσης (.. το ΄χω)
΄΄Ισραηλινή αποικιοκρατία και η ιντιφαντα΄΄(.. το ΄χω)

Η/Υ με αποθηκευμένες προκηρύξεις ( εχω … να φαν κι κότες )

Καλαμωτή …(εχω στο σπιτι στο χωριο)

Να ανήκεις στον αντιεξουσιαστικο χωρο ( καλά πάμε ως εδώ)

Περούκες…(από τις Απόκριες…. το ΄χω)

Σκαρίφημα…(το πρωί έφτιαξα ένα για την πεθερά μου για το πώς θα παει σε ένα νοσοκομείο… γιατί δεν ξέρει που παν τα 4 )

Διαρρηκτικά εργαλεία..( δεν μας είπαν ακριβώς τι εργαλεία όποτε …το ΄χω )

Σωματοτυπο συνηθισμένο …( το ΄χω )

Μαλακες γείτονες …( το ΄χω )

Μηχανάκι ( το ΄χω ..και μάλιστα το εχω εξοφλήσει )

Επικίνδυνα εκρηκτικά υλικά ( γκαζάκια για το καμινέτο – ρολόι για να ξυπναω το πρωι…το ΄χω)

Γάντια μιας χρήσεως ( το΄χω …έβαψα τις καρέκλες του μπαλκονιού αφου τις πέρασα πρώτα με διαβρωτικό)

Κουκούλα (όχι σαν αυτές που εχουν οι ΔΙ.ΑΣ… αλλα κρατεί το κρυο ..ειδικά τωρα το Μάη)
Παραμορφωτη φωνής ( το ΄χω …από πέρυσι στα γενέθλια των παιδιών…πολύ γελιο)

Η μονη μαλακια είναι ότι πινω τσίπουρα και όχι μπυρες.. αρα δεν εχω μπουκάλια

Το παίρνω το δίπλωμα ?

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

«Θα κάνω αυτό που δεν πρόλαβες εσύ»…

Το πρωί έφυγε από το σπίτι του όπως όλα τα άλλα πρωινά. Φίλησε τη σύντροφό του και την κορούλα του, κάνοντας υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην προδοθεί και αφήσει και φανεί κάτι από τα σφοδρά συναισθήματα που συντάραζαν την ψυχή του. Και το κατάφερε.

Μόνο για μια στιγμή, εκεί στο κατώφλι της πόρτας, κόντεψε να χάσει τον αυτοέλεγχό του, όταν η Μαρία τον ρώτησε τι φαγητό θα ήθελε να του φτιάξει το βράδυ. «Έχει μείνει λίγο λαρδί από την Κυριακή, θέλεις να σου το κάνω με φασόλια που σ’ αρέσει;», είπε, κι εκείνον τον έπνιξε ένα κύμα συγκίνησης, που ανέβηκε ορμητικό από τα σωθικά του. Έγνεψε καταφατικά αντί για άλλη απάντηση, ανίκανος να προφέρει έστω και μια λέξη χωρίς να ξεσπάσει σε κλάματα. Της έκανε αντίο με το χέρι κι έκλεισε πίσω του την πόρτα.

Στάθηκε ένα λεπτό στο κεφαλόσκαλο να συνέλθει, σκούπισε τα μάτια του που είχαν πλημμυρίσει δάκρυα. «Καημενούλες μου, τι θ’ απογίνετε;» αναστέναξε. Κατέβηκε αργά τα σκαλοπάτια και βγήκε στο δρόμο. Ο καιρός ήταν μουντός και φυσούσε ένα ελαφρό αλλά παγωμένο αεράκι. Σήκωσε τα πέτα του χιλιοφορεμένου ντρίλινου πανωφοριού του, έβαλε τα χέρια στις τσέπες και κίνησε. Δεν πήρε όμως την κατεύθυνση για τη δουλειά του ως συνήθως, παρά κατηφόρισε προς το ποτάμι. Πέρασε στην αντίπερα όχθη και βάδισε κατά μήκος της προκυμαίας με κατεύθυνση το μέγαρο της Βουλής. Όχι πολύ μακριά από εκεί είχε νοικιάσει την προηγούμενη ένα δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο και είχε εναποθέσει τα σύνεργά του.

***

Μόλις βρέθηκε μόνος στο δωμάτιο, στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Είχε αρκετό χρόνο μπροστά του, αλλά ήθελε να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα. Άνοιξε την τσάντα του κι έβγαλε από μέσα μερικά φυσίγγια δυναμίτη. Τα έστησε όρθια στο πάτωμα, κολλητά το ένα στο άλλο, έτσι που να σχηματίζουν δέσμη και σφήνωσε ανάμεσά τους ένα πυροκροτητή από βροντώδη υδράργυρο, που τον συνέδεσε με ένα φυτίλι. Έδεσε σφιχτά γύρω-γύρω τα φυσίγγια με ένα χοντρό σπάγκο και ύστερα τα τύλιξε προσεκτικά σε μια εφημερίδα, αφήνοντας μόνο να βγαίνει η άκρη του φυτιλιού από ένα μικρό άνοιγμα. Έχωσε την αυτοσχέδια βόμβα στην τσάντα του και σηκώθηκε. «Πάει κι αυτό», έκανε με ανακούφιση τρίβοντας τα χέρια του. Πήρε τη μοναδική καρέκλα του δωματίου, την έφερε κοντά στο τραπέζι και κάθισε. Έβγαλε από τη μέσα τσέπη του σακακιού του ένα σημειωματάριο μαζί με ένα κοντό μολύβι και το άνοιξε πάνω στο τραπέζι. Σάλιωσε το μολύβι με τη γλώσσα του κι άρχισε να γράφει.

***

Όλη του η ζωή δεν ήταν παρά μια διαδοχή από αποτυχίες και απογοητεύσεις. Από όταν ανοίχτηκαν τα μάτια του στον κόσμο, η φτώχια είχε πάντα σταθεί η πιο πιστή του σύντροφος. Ότι κι αν είχε δοκιμάσει για να ξεφύγει από τις δαγκάνες της είχε αποβεί μάταιο. Παιδί ακόμα εγκατέλειψε την ιδιαίτερη πατρίδα του στις Αρδέννες και ανέβηκε στο Παρίσι για να βρει την τύχη του. Από την αρχή όμως τα πράγματα του πήγαν στραβά. Εντελώς απένταρος όπως ήταν, αναγκάστηκε να κλέψει κάτι για να φάει, αλλά τον έπιασαν κι έτσι κατέληξε στη φυλακή.

***

Μετά την αποφυλάκισή του έκανε όλες τις δουλειές. Έγινε με τη σειρά: βοηθός ζαχαροπλάστη, σιδηρουργός, βυρσοδέψης, τσαγκάρης. Αυτά που έβγαζε όμως, μόλις και μετά βίας του έφταναν για να μην πεθάνει στην πείνα. Όταν μάλιστα γνώρισε τη Μαρία κι άρχισαν να ζουν μαζί κι όταν μετά από λίγο γεννήθηκε και το κοριτσάκι τους, τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο. Η αδυναμία του να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειάς του τον έφερνε σε απόγνωση. Το μόνιμο αίσθημα κατωτερότητας που τον κατείχε, τον έκανε να θεωρεί πάντα τον εαυτό του σαν τον πρώτο υπεύθυνο για κάθε αναποδιά που του τύχαινε στη ζωή του.

Μετά από αλλεπάλληλες, άκαρπες προσπάθειες για να καλυτερέψει τη μοίρα του, είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο απελπισίας, που σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. Αυτό που τον κράτησε να μην το κάνει ήταν μια μεταστροφή που σιγά-σιγά συντελέστηκε στην αντίληψή του για τη ζωή. Καθώς δηλαδή ο καιρός περνούσε και η πίκρα στάλα-στάλα σωρευόταν στην καρδιά του, ένα συναίσθημα οργής άρχισε να παίρνει ρίζες και να φουντώνει στα σωθικά του.

Άξαφνα όλο του το είναι έμοιαζε να επαναστατεί ενάντια στην κακή του μοίρα και μαζί μ’ αυτήν σε ό,τι άλλο τριγύρω του στον κόσμο συνέτεινε στο να τον κρατά βυθισμένο στην εξαθλίωση. Συνειδητοποιούσε ότι η υποθετική ακαματωσύνη του δεν αρκούσε για να εξηγήσει την αθλιότητα της κατάστασής του, που άλλωστε τη μοιραζόταν με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στον κόσμο. Του γινόταν φανερό πως το γεγονός ότι παρ’ όλες του τις προσπάθειες δεν κατάφερνε να δει μια άσπρη μέρα, ότι παρά την πολύωρη, εξοντωτική καθημερινή δουλειά δεν κατόρθωνε να εξασφαλίσει στην γυναίκα και το παιδί του μια αξιοπρεπή ύπαρξη, δεν οφειλόταν στη δική του ανεπάρκεια, παρά αποτελούσε τη φυσική συνέπεια της λειτουργίας ενός κοινωνικού συστήματος βασισμένου στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας από μια κάστα πλουτοκρατών, πολιτικάντηδων, γραφειοκρατών και λοιπών προνομιούχων κατεργαρέων.

Στις συντροφιές των σοσιαλιστών, όπου σύχναζε εδώ και λίγο καιρό, άκουγε συχνά να μιλούν για τη μεγάλη επανάσταση, που θα σάρωνε, θα ανέτρεπε εκ βάθρων την αστική κοινωνία της ανισότητας και της εκμετάλλευσης και θα εγκαθιστούσε στη θέση της την κοινωνία της δικαιοσύνης και της αδελφοσύνης των λαών.

Κανείς όμως δεν ήξερε να πει πότε θα ερχόταν αυτή η μέρα. Θα έπρεπε, λοιπόν, να συνεχίσει να υπομένει την άχαρη ζωή του της κακομοιριάς και της ανέχειας, χωρίς άλλο στήριγμα από την εύθραυστη ελπίδα μια μελλοντικής δικαίωσης, που ο ίδιος μάλλον δε θα προλάβαινε να τη γευτεί; Όχι, δεν άντεχε να περιμένει άλλο. Της ποθητής αυτής επανάστασης ποθούσε να γίνει αυτός ο προπομπός. Δεν είχε φυσικά τη δύναμη να προκαλέσει μόνος του την πλατειά, τη μεγαλειώδη, παθιασμένη καταστροφή που θα άνοιγε το δρόμο στη νέα εποχή, μπορούσε όμως να προϊδεάσει τον κόσμο για την εκπλήρωσή της, με μια πράξη συμβολική. Χτυπώντας την τάξη των εκμεταλλευτών μέσα στο ίδιο το άντρο της εξουσίας της. Η ιδέα αυτή ωρίμαζε μέσα του μέρα με τη μέρα και σήμερα είχε έρθει η στιγμή να την πραγματοποιήσει.

Κοίταξε το ρολόι του. Κόντευε τρεις. Έπρεπε να πηγαίνει. Έβαλε ξανά στην τσέπη του το σημειωματάριο, πήρε από κάτω την τσάντα, έριξε μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο μην τυχόν κι είχε ξεχάσει τίποτα και βγήκε.

***

Την επομένη δεν υπήρχε χώρος στις σελίδες των εφημερίδων για άλλη είδηση: «Η έσχατη βεβήλωση! Η τρομοκρατία είχε χτυπήσει μέσα στην ίδια τη Βουλή! Την προηγούμενη το απόγευμα, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης των αντιπροσώπων του λαού, ένας άγνωστος είχε ρίξει μια βόμβα από το δεύτερο εξώστη. Η έκρηξη τραυμάτισε κάποιους βουλευτές κι έσπειρε τον πανικό στους παρευρισκομένους. Η αστυνομία προέβη αμέσως σε μαζικές συλλήψεις ανάμεσα στους κύκλους των αναρχικών, λίγες ώρες όμως αργότερα, ο δράστης παρουσιάστηκε αυτοβούλως στις αρχές και ομολόγησε την αποτρόπαια πράξη του».

Η δίκη του έγινε λίγο καιρό αργότερα. Όλα ήταν προδιαγραμμένα. Η τιμωρία θα έπρεπε να είναι παραδειγματική. Από το ύψος της έδρας του, ο πρόεδρος του δικαστηρίου κατακεραύνωσε τον κατηγορούμενο με τα λόγια: «Τα χέρια σας, κύριε, είναι κόκκινα από το αίμα!»

Μα εκείνος τον κοίταξε ήρεμα.

«Όχι τόσο όσο η τήβεννος σας, κύριε Πρόεδρε», απάντησε με φωνή που δεν είχε ούτε υποψία ειρωνείας. «Εσείς έχετε στείλει στο θάνατο δεν ξέρω πόσους ανθρώπους, ενώ εγώ δε σκότωσα κανένα και ούτε είχα πρόθεση να σκοτώσω. Αν πράγματι το επιθυμούσα, θα είχα βάλει μύδρους μες στη βόμβα μου».

***

Τον καταδίκασαν σε θάνατο. Στο άκουσμα της απόφασης στράφηκε προς το ακροατήριο και φώναξε: «Ζήτω η Επανάσταση!»

Τον εκτέλεσαν λίγες μέρες αργότερα. Ο τάφος του στο νεκροταφείο του Ιβρύ έγινε τόπος λαϊκού προσκυνήματος. Άντρες, γυναίκες και παιδιά περνούσαν κάθε μέρα και απόθεταν, άλλος μια μαύρη ή μια τρίχρωμη ταινία και άλλος πάλι ένα χαιρετισμό, ένα μήνυμα ή κάποιο ποίημα. Για κάμποσο καιρό, μπορούσε ακόμα να δει κανείς γραμμένη με κιμωλία πάνω στην πλάκα, με αδέξια, παιδικά γράμματα, μια φράση που έλεγε: «Εγώ τώρα είμαι παιδί, μα σαν μεγαλώσω, θα κάνω αυτό που δεν πρόλαβες εσύ».

Ο.Η.

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φύλλο 43, Οκτώβριος 2005)

γιατί δεν τρώτε σουβλάκι ?

Ήταν ο μεγάλος μου ο γιος στο χωριό και έπαιζε με κάτι ξαδερφούλες του
Κάποια στιγμή τις ρώτησε.
΄΄ γιατί δεν τρώτε σουβλάκι ? ‘’
΄΄γιατί νηστεύομε και πρέπει να κοινωνήσουμε ΄΄
φεύγει τότε το παιδί και πάει στη μανά μου.. και την ρωτάει
΄΄ Γιαγιά τι είναι το κοινωνήσουμε ? ‘’
΄΄Αμαν μ΄ αυτον τον πατερα σου΄΄

…..δεν το γλιτώνει το εγκεφαλικό η μάνα μου.