εκπληκτικά ανικανοι

Ειμαστε τοσο εκπληκτικά ανικανοι που ουτε οι νεκροι μας δεν μπορουν να μας ενωσουν.

Και δεν μας χωριζω σε αριστερους και αναρχικους, ο καθενας ας βαπτιστεί οτι θελει και οσο θελει, ετσι κι αλλιως ο κοσμος παντα χωριζοταν σ΄ αυτους που ειχαν 2 δραμια ευαισθησίας περισσοτερα απο αυτους που δεν ειχαν καθολου...αλλα ρε συντροφε, αρσενικε και θηλυκέ, ουτε μια κοινωνική αμυνα της προκοπης δεν μπορουμε να κανουμε ποσο μαλλον να μιλαμε για επιθεση.    

Ναι, λεγαμε πως ο Δεκεμβρης ηταν μια υπογράμμιση προς τα σκυλια να μην το ξανακανουν, και ; ο Παυλος τι ηταν ; ο Χριστουλιας; οι φυλακισεις ; οι διώξεις ; 

Περασαν τα σκυλια στην αντεπιθεση και εμεις μειναμε να κοιταμε. 

Ολοι; οχι ολοι, ευτυχώς.. αλλα γιναμε ανίκανοι να τους βρουμε, να τους μοιασουμε, να βρουμε τροπο, να γινουμε ο τροπος.

Μας ειπαν παράσιτους και το θεωρουμε τιμη αντι για προσβολη που μας το λενε τα παράσιτα.  

Εχουν κεντράρει τη μητρα μας και την καλουπώνουν σιγα-σιγα για να μας βγαζει οπως εκεινοι θελουν. 

Μας αλεθουν.

Η ντροπή κανει απεργια και εμεις δεν μπορουμε να βρουμε ντροπες απεργοσπαστες.

Γινομαστε σιγα-σιγα μονοκόμματοι.

Αυτο το γαμημενο τεθωρακισμενο καβουκι μας δεν ειναι μονο για να κρατα τους αλλους απ εξω μας αλλα και εμας απο μεσα τους.