Χριστόδουλος Ξηρός

Επειδή πολλοί καλοθελητές ανεβοκατεβάζουν τον Ξηρό πράκτορα ( και τότε και τώρα) ας έχουν υπόψιν τους τα εξής.

  Ο Χριστόδουλος Ξηρός έλαβε μέρος σε πάνω 30 ενέργειες από τις οποίες οι 6 ήταν δολοφονίες.

Καταδικάστηκε σε 6 φορές ισόβια και 25 χρόνια.

Πολλοί είπαν ότι ''τα ξέρασε '' όλα και αμέσως.

Ο ίδιος τότε είχε αρνηθεί  τα πάντα και είχε υποστηρίξει ότι, η προανακριτική του κατάθεση δεν ήταν ομολογία, αλλά κατασκεύασμα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας.

Σύμφωνα  λοιπόν με έρευνα της δημοσιογραφικής ομάδας του «Ιού της Ελευθεροτυπίας» που έκανε τότε, ο Χριστόδουλος Ξηρός είχε ετοιμάσει 250 σελίδες σημειώσεων, στις οποίες διαπίστωνε όλες τις αντιφάσεις μεταξύ προανακριτικών απολογιών, συμπληρωματικών καταθέσεων και επεσήμανε τις πρωθύστερες διαπιστώσεις.

Αφιερώνει δυο τρεις σελίδες σε κάθε μια από τις κατηγορίες και διαπιστώνει αντιφάσεις μεταξύ προανακριτικών απολογιών, συμπληρώσεις, αλλά και πρωθύστερες διαπιστώσεις.

Αυτές οι παρατηρήσεις του Χριστόδουλου Ξηρού που το δικαστήριο απαγόρευσε να ειπωθούν δημόσια, μαζί με τους άλλους του ισχυρισμούς για κάθε χωριστή ενέργεια, ασφαλώς δεν επρόκειτο να ανατρέψουν την κατηγορία. Θα έθεταν όμως σε σοβαρή αμφισβήτηση την προανακριτική του απολογία, στην οποία έχει βασιστεί η πρωτόδικη καταδίκη του ίδιου και άλλων συγκατηγορουμένων του.Η επίσημη δικαιολογία της έδρας ήταν ότι δεν πρέπει να καθυστερήσει η διαδικασία με αυτά τα ζητήματα κι ότι αυτά θα τα έλεγε στην απολογία του. Αλλά όλοι γνώριζαν ότι η καθυστέρηση που θα προκαλούσε η αποχώρηση του κ. Ξηρού θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Για να γλιτώσει δυο ώρες, το δικαστήριο σπατάλησε μια βδομάδα. Δυστυχώς το μόνο συμπέρασμα που μπορεί κανείς να βγάλει από τη στάση της έδρας ήταν ότι προτίμησε να συνεχίσει τη δίκη χωρίς άλλον έναν «ενοχλητικό» κατηγορούμενο αλήθεια είναι ότι στη δίκη του Εφετείου ο Χριστόδουλος Ξηρός ήταν ο κατηγορούμενος που πήρε επάνω του όλη τη διαδικασία. Όσο βουβός και απαθής ήταν στην πρώτη δίκη (μέχρι την απολογία του), τόσο ενεργός, επίμονος και παρεμβατικός ήταν στη δεύτερη. Στην πρώτη δίκη πλανιόταν η υποψία ότι η προανακριτική του απολογία στην οποία στηριζόταν το κατηγορητήριο ήταν αληθινή και αυθόρμητη, προϊόν συναλλαγής.

Μετά τη σκληρή καταδίκη, κανείς δεν μπορεί πια να ισχυριστεί κάτι τέτοιο.