ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΠΟΛΗΣ ''ΜΠΑΑΝΤΕΡ ΜΑΪΝΧΟΦ''

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΠΟΛΗΣ ''ΜΠΑΑΝΤΕΡ ΜΑΪΝΧΟΦ''

Αλλά ας αφήσουμε την ιστορία ενός ακόμη αργυρώνητου ψευδο-αριστερού κι ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: 

1- Πέραν της  παρουσίασης της έντασης των ταραχών

με αφορμή την επίσκεψη του σάχη,

τη δολοφονίατου φοιτητή Μπένο Όνεσμποργκ, την απόπειρα κατά Ντούτσκε από τον φασίσταΓιόζεφ Μπάχμαν και την απαγόρευση συγκεντρώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που οδήγησαν σταδιακά στη δημιουργία της RAF, ουδέν για το ‘’διά ταύτα’’ και τις ιστορικές πολιτικές ευθύνες της Γερμανίας:

1-Ουδέν….. πως όταν ιδρύθηκε η Δυτική Γερμανία το 1947 ήταν σε ισχύ ο ναζιστικός ποινικός κώδικας που σταδιακά άρχισε να καταργείται το 1951. 2. Ουδέν…. πως τα αναμορφωτήρια- και οι φυλακές μετά τον πόλεμο- και τον εύθραυστο κοινωνικό ιστό του πληγωμένου γερμανικού κράτους- ήταν γεμάτα (όπως και τα ορφανοτροφεία) ενώ η καταστολή συνεχής και, φυσικά, αναποτελεσματική.

3- Ουδέν…. πως σε όλον τον μηχανισμό του κράτος και σε υψηλότατες θέσεις που φτάνανε και στον καγκελάριο, ήταν πρώην ναζί- μέλη της Βέρμαχτ ή Ες Ες- όπως-τι σύμπτωση;- ο βιομήχανος Σλέγιερ

(αλλά πρόεδρος των Γερμανών Εργοδοτών;; ) που η 2η γενιά της ομάδας απήγαγε για να διαπραγματευτεί την αποφυλάκιση Μπάαντερ-Ένσλιν- Ράσπε- Μέλερ και εκτέλεσε όταν αυτοί δολοφονήθηκαν- η Μέλερ επέζησε- στα κελιά τους. 4- Ουδέν…. πως οι αριστεροί πολίτες ήταν υπό διωγμό κι εκτός νόμου από το 1951-ενώ για να προσληφθείς έπρεπε να περάσεις από ιδεολογικό έλεγχο φρονημάτων (Beryfsverbot). Η Μάινχοφ έγινε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος KPD το 1958. Το Κόμμα από το 1956 είχε απαγορευτεί από το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο. 5- Ουδέν…. πως από τα 1962-72 δολοφονήθηκαν 83 πολίτες από την αστυνομία ενώ κατά την περίοδο 1973-75 δολοφονήθηκαν 38 πολίτες και μετά το 1976 άλλοι 19. 6- Ουδέν… πως όλα τα μέλη της RAF είχαν γεννηθεί λίγο πριν από την έκρηξη του πολέμου-εν μέσω του πολέμου ή στον τρομερό του απόηχο- κι ήταν παιδιά της θηριωδίας του ναζισμού. Των τύψεων και της οδύνης.-Είχαν βιώσει και βίωναν όχι μόνον τη συλλογική ευθύνη της ναζιστικής θηριωδίας με προσωπικές και άλλες απώλειες. -Είχαν βιώσει τη δυστυχία του γερμανικού λαού που πλήγηκε από ανελέητους βομβαρδισμούς των Συμμάχων-Δρέσδη-Βερολίνο- με πολλή ορφάνια –πολύ αίμα- πολύ ορφανοτροφείο…. -Είχαν βιώσει την πλήρη μεταπολεμική υποταγή στον Αμερικανό και την προσφορά βάσεων για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. -Είχαν βιώσει τον συνεχιζόμενο μεταπολεμικό πλουτισμό εταιρειών όπως η ‘’Φάρμπεν’’, που έφτιαχνε το αέριο ‘’Ζαϊκλόν’’ για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς τιμωρία. -Που είχαν δει ένα Τείχος να υψώνεται στην καρδιά της χώρας. -Που είχαν βιώσει την απομόνωση-και τη βία- της Ανατολικής Γερμανίας. Που είχαν δει σε όλον τον κόσμο να συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές. -Η γενιά του Μπινγκ –Μπανγκ-και της Σελήνης. Των μπιτνικς και της Νουβέλ Βαγκ. Του Μαλκολμ Χ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ-του Εν Ψυχρώ και του Πίντερ, Του Τσε. Toυ Μάη του 68. Των εξεγέρσεων στη Λατινική Αμερική. Του Σικάγου-Και του Γούντστοκ. Του Χέντριξ και των Ντορς. -Έτσι, ξεκίνησε η Ουρλίκε Μάινχοφ

τη λαμπρή δημοσιογραφία που άφησε πίσω της...-Μιλώντας για τους ναζί που ακόμη έλεγχαν το κράτος. -Μιλώντας για τη γερμανική απάθεια απέναντι στα εγκλήματα Αμερικανών στο Βιετνάμ και του Ισραήλ στην Παλαιστίνη-θέμα ταμπού για τους Γερμανούς. -Μιλώντας για την εγκληματικότητα που υπήρχε εκείνα τα χρόνια στη χώρα εξαιτίας ενός απάνθρωπου σωφρονιστικού συστήματος. Μια αρθρογραφία που την είχε κάνει με την αξία της ένα από τα πιο σεβαστά πρόσωπα της Γερμανίας… Γι’ αυτό και σόκαρε τους πάντες όταν πήδηξε από εκείνο το παράθυρο στο Κέντρο Μελετώνβοηθώντας τον Μπάαντερ

να δραπετεύσει και ξεκινώντας μαζί του τη RAF.Στο Κέντρο Μελετών δεν είχε άλλη επιλογή από το να ακουλουθήσει τον Μπάαντερ και την Ένσλιν κι ούτε έτρεμε σαν το ψάρι όπως παρουσιάζεται στην ταινία. Περίμενε απλώς να τελείωσει η επιχείρηση και ύστερα πήδηξε από το παράθυρο. Αν κάποιοι δεν θέλουν να πιστεύουν τη συνειδητότητα της πράξης της μπορούν να ανατρέξουν στα κείμενά της. Από 'δω και πέρα ήταν η διανοούμενη φωνή της ΡΑΦ απολύτως συνειδητά. Σε έναν δρόμο που ήδη είχε χαραχτεί.Μπάαντερ-Μάινχοφ-Ένσλιν-Monika Berberich-Ράσπε

----------------------------------------------

Τα μέλη της RAF δεν ήταν τίποτα παιδαρέλια που αποφάσισαν να παίξουν με τη βία.

ΗΤΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥΣ -ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ-ΤΙΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ-ΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ ΦΟΒΟΥΝΤΑΝ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΠΑΘΕΙΣ- ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΠΑΘΕΙΣ.... ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΠΕΛΘΕΙ ΚΑΘΑΡΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ ΚΑΙ ΔΙΝΟΤΑΝ ΕΔΑΦΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜΨυχές, που στην ταραγμένη δεκαετία του ’60 των μεγάλων εξεγέρσεων, πίστεψαν πως πρέπει να χτυπήσουν δυνατά το σύστημα για να ακουστεί η αγωνία του Βιετνάμ και της Παλαιστίνης (στην 1η φάση χτυπήθηκαν κυρίως στόχοι του ΝΑΤΟ) και τιμωρήθηκαν γι’ αυτό στα λευκά κελιάΚελί ΕνσλινΚελί Ράσπε

------------------------------------

Γιατί αποφάσιζαν-όπως έλεγε κι η Ένσλιν- πια μόνοι τους για το Καλό και το Κακόόπως το ορίζουν οι χριστιανικές μας κοινωνίες .

Ενσλιν-Μπάαντερ: Σύγχρονοι Μπόνι και Κλάιντ. Ερωτας αδρεναλίνης. Εχουν κηδευτεί μαζί. Όπως έπρεπε.

----------------------------------

Κι αυτή είναι η τραγωδία τους. Πολλοί οι κατανοητές τους και οι συμπαθούντες, αλλά μεγάλη η μοναξιά τους, όταν έρχεται η ώρα της δίκης

που ποτέ πολιτική ενώ πολιτική και πάντοτε ποινική ενώ όχι ποινική (πάρτε τα πρακτικά των δικών της 17η Νοέμβρη για να διαπιστώσετε πως στην πραγματικότητα ήταν πολιτικές δίκες). -------------------------------------------------------------------------------- Ο Αλήτις έχει βαρεθεί να βλέπει ταινίες σαν κι αυτήν που εξυπηρετούν το σύστημα, ταινία που τους παρουσιάζει ένα τσούρμο τρελούς μέσα στους μπάφους και τα LSD-σε μια εποχή πειραματισμών με ναρκωτικά- χωρίς πολιτικό υπόβαθρο…Όπου ο Μπάαντερ έκανε τον γόη κι η Ένσλιν βασάνιζε την αδύναμη Ουρλίκε με κατηγορίες περί ‘’θεωρητικού αυνανισμού της’’, σαν να ήταν αυτό που την οδήγησε στην παρανομία.

Πιθανόν να ήταν και έτσι, αλλά δεν ήταν αυτά τα σημαντικά

-------------

Το σημαντικό ήταν ότι μια μείξη

από σπουδαγμένα παιδιά

με υποτροφίες και σπουδές αριστείας

(ανήσυχα μυαλά σε ζωντανά πανεπιστήμια -

μέλη οι περισσότεροι της οργάνωσης σπουδαστών του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το Sozialistischer Deutsche Studentenbund (SDS)που επεδίωκαν μια ευρύτερη κοινωνική μεταρρυθμιση πέρα από τα παναπιστημιακά τους)

και παιδιά των αναμορφωτηρίων

-που πολλά μετά τον πόλεμο

μεγαλωμένοι όλοι σε μια μεταφασιστική κοινωνία -

ταρακούνησαν τη Γερμανία - την Ευρώπη-τις ΗΠΑ.Ότι αποτελούν μια σελίδα του 20ού αιώνα που πρέπει να εμβαθύνεις. Όπως έλεγε κι ο αστυνομικός διώκτης τους Χέρολντ ΧόρστΟι πολιτικοί πρέπει να αλλάξουν τις κοινωνικές συνθήκες για να μην υπάρχουν αντάρτες πόλης κι όχι οι αστυνομίες. --------------------------------------------- Δεν αποφασίζεις εύκολα να είσαι αντάρτης πόλης και, βέβαια, εκ του πονηρού χαρακτηρισμένος ‘’τρομοκράτης’’ από το σύστημα. Ήταν όλοι δυνατές προσωπικότητες για να τα αρνηθούν όλα-κυρίως η Μάινχοφ είχε να αφήσει πάρα πολλά - και οι συγκρούσεις σε καθεστώς παρανομίας -και με όλο το κράτος να σε κυνηγάει- ήταν αναμενόμενες. Γιατί να μην αναφερθούν λεπτομέρειες όπως πως η Ένσλιν ήταν απόγονος του Χέγκελ; Για το πόσο καθόρισε ο πόλεμος τη σκληρότητά της; Για το πόσο καθόρισε όλη την ομάδα; Πως όλοι τους ήταν τα παιδιά του Χίτλερ –Πως όλοι τους ήταν τα παιδιά του Τείχους; Πως ο Μπάαντερ ήταν ένας ‘’Ρομπέν των φτωχών’’, που διοργάνωνε αυτοκινητιστικούς αγώνες με παιδιά ιδρυμάτων στη Φρανκφούρτη και μπούκες σε εστιατόρια όπου μοιράζονταν τα φαγητά στους φτωχούς; Πως η παρουσία της Μάινχοφ στην ομάδα ήταν ιδιαίτερα σημαντική; (Πρώτον, έγραφε τα κείμενά τους κι είχαν εξαιτίας της δημοσιότητα που οι αντάρτες πόλης αποζητούν ως μέσο να μιλούν στον λαό- Έβρισκε τα σπίτια που έμεναν-τα όπλα που είχαν- χρηματοδότηση-ενώ οι Παλαιστίνιοι που εκτιμούσαν αφάνταστα την αρθρογραφία της κατά του Ισραήλ συνέβαλαν στον εξοπλισμό της ομάδας). -Γιατί πρέπει η Ουρλίκε Μάινχοφ να ξεφτιλίζεται με άχρηστες προσωπικές λεπτομέρειες ως προς την ικανότητά της να ήταν στην ομάδα; Ναι, είχε αφήσει χρήματα πίσω της σε μια ληστεία τράπεζας, ναι, είχε ταχυδρομήσει κλεμμένα ταξιδιωτικά έγγραφα σε άλλη διεύθυνση αλλά τα λάθη της δεν ήταν τόσο σημαντικά για την ομάδα όσο του δικηγόρου και μέλους της RAF Χορστ Μάλερ - Σε τι συμβάλλει αυτή η απαξίωσή της; Αδυνατεί ακόμη να πιστέψει η γερμανική κοινωνία πως κάποιοι άνθρωποι ακόμη κι αν ανήκουν στο κατεστημένο μπορεί να εξεγερθούν; -Γιατί πρέπει να παρουσιάζεται σαν η άστοργη μάνα που παράτησε τα παιδιά της; -Γιατί αυτή της η πράξη δεν κρίνεται με βάση την παρανομία της και τις συνθήκες τις εποχής της; -Γιατί δεν ακούμε περισσότερο τα κείμενά της; -Γιατί δεν βλέπουμε το ντοκιμαντέρ της με τα φυλακισμένα ανήλικα κορίτσια; -Γιατί να βλέπουμε το τι συνέβη όταν η ομάδα έμεινε με τη Φατάχ στην Ιορδανία, γεγονός αναμενόμενο να συγκρουστούν με τους μαχητές; Για να γελοιοποιούνται ως οι Δυτικοί καλοπερασάκηδες που πήγαν να μάθουν από τους πραγματικούς μαχητές και αναλώθηκαν σε προσωπικά χτυπήματα; -Γιατί ποτέ δεν έχει δειχτεί πως μετά το Μόναχο το στρατόπεδο αυτό ισοπεδώθηκε-κι όλοι σκοτώθηκαν σε μια επιχείρηση ΝΑΤΟϊκή-ΝΑΤΟ: οι πραγματικές τρομοκράτες του κόσμου…. -Γιατί να μη μάθουμε τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στο Στάμχαϊμπου τους είχαν ήδη όλους σκοτώσει πνευματικά και βιολογικά με την εξοντωτική κράτηση(δυστυχώς τα κράτη δεν συγχωρούν τον αντάρτη πόλης);Ράσπε-Ενσλιν στο Στάμχαιμ

-----------------------------------------------------------------

-Γιατί να παρουσιάζονται χωρίς επεξήγηση σκηνές όπου νομίζεις ότι ζούσαν όλοι μαζί σε ευρύχωρα κελιά ή εξωτερικό κοινό χώρο (έγινε για πολύ λίγο ) όταν και οι λίγες ώρες που μοιράζονταν στο κελί ανά δυάδα Ένσλιν-Μάινχοφ και Μπάαντερ -Ράσπε όπως και άλλες- μικρές κατακτήσεις για κάποιους-η Ουρλίκε ήταν δύο χρόνια σε απολύτως ηχομονωμένο κελί- έγιναν με απεργίες πείνας που οδήγησαν στον θάνατο τον Καρλ Μάιντζ (για τον οποίο- ομολογημένο και σε ΕΔΕ- ένας γιατρός δεν υπήρξε)…

Χόλγκερ ΜάιντζΔείτε: Holger MeinsΑπό την κηδεία του κινηματογραφιστή Χόλγκερ Μάιντζ πουαφέθηκε να πεθάνει. Η απεργία πείνας έγινε για καλύτερες συνθήκες κράτησης. Γνώριζε και θαύμαζε τον Φασμπίντερ. Ο δεύτερος προτίμησε να πολεμάει προσωπικούς δυνάστες αντί του κράτους... Να κάνει ταινίες αντί να βάζει βόμβες. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Γιατί να βλέπουμε τους καβγάδες Ένσλιν –Μάινχοφ για τις αλλαγές των κειμένων της δεύτερης από την πρώτη; Για να ισχυροποιηθεί ο ισχυρισμός της αυτοκτονίας της –για την απομόνωση της από την ομάδα-εξαιτίας του χτυπήματος στο εκδοτικό συγκρότημα Σπρίνγκερ και τον θάνατο εργαζομένων- εργατών όταν ακόμη και στο δικαστήριο ομολογήθηκε πως αγνόησαν στη Σπρίνγκερ τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα; Ναι, Ένσλιν-Μπάαντερ διαφώνησαν με την Μάινχοφ- κι είχαν δίκιο- με τον τρόπο που έγινε αυτή η επίθεση – το είπαν και στο δικαστήριο, αλλά δεν καθόρισε αυτή η ρήξη τον θάνατο της Μάινχοφ. -Γιατί δεν παρουσιάζεται πλήθος στοιχείων που έχουν αποκρυβεί και αποδείχνουν πως η Ουλρίκε Μάινχοφ δολοφονήθηκε;

Η Ουλρίκε Μάινχοφ νεκρή....Ήταν ήδη νεκρή όταν την κρέμασαν από το παράθυρο για να φανεί πως αυτοκτόνησε. ------------------------------------------ Αλλά στην ταινία, δυστυχώς, υιοθετείται απροκάλυπτα και η λογική της ομαδικής αυτοκτονίας και στη ‘’νύχτα του Στάμχαϊμ’’Βλέπουμε, μάλιστα, και το όπλο που παίρνει ο Μπάαντερ στο δικαστήριο από συνήγορο στο εσωτερικό ενός χαρτοφύλακα. Όποιος όμως έχει διαβάσει για την υπόθεση γνωρίζει πως οι δολοφονίες των ηγετικών μελών της οργάνωσης μετά την αεροπειρατεία του αεροπλάνου της Λουφτχάνσαείχαν υποδειχθεί για λόγους ''κοινωνικής αποσυμπίεσης'' ακόμη και σε τηλεοπτικές τράπεζες της εποχής. Όποιος όμως έχει διαβάσει για την υπόθεση γνωρίζει πως στους φυλακισμένους είχε επιβληθεί απόλυτη απομόνωση-καμία επαφή ούτε με δικηγόρους- μέτρο επιβολής της μέγιστης πειθαρχίας που ψηφίστηκε με νόμο και στη γερμανική βουλή. -Γνωρίζει ακόμη πως οι δίκες είχαν σταματήσει από τον Απρίλιο. -Πώς βρέθηκαν τα όπλα στα κελιά τους που ψάχνονταν καθημερινά; -Πώς οι φύλακες που έλεγχαν τα κελιά ανά εξάωρο δεν το έκαναν τον καθημερινό έλεγχο για να μην αναφερθούμε αναλυτικά στον κάθε υποτιθέμενο αυτόχειρα και πώς βρέθηκε (αυτό αφορά και την Ουρλίκε). ------------------------------------------ Όσο για το τέλος του φιλμ όπου βλέπουμε και τη σιωπηρή αποδοχή της ‘’αυτοκτονίας’’ από την έξω ηγεσία της ομάδας με αυτά τα λόγια: ΑΥΤΟΊ ΚΑΘΌΡΙΣΑΝ ΤΗ ΜΟΊΡΑ ΤΟΥΣ-ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΡΑΤΕ-ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ….

είναι για τα σκουπίδια. Ο Αλήτις κι άλλα τοιχομάχα αδέρφια που γνωρίζω δεν ηρωοποίησε ποτέ κανέναν από τα μέλη της RAF γιατί οι τελευταίοι δεν χρειάζονται κάτι τέτοιο. Είναι πολιτικά πρόσωπα. Δεν είναι κινηματογραφικοί μύθοι. Οι πράξεις τους ήταν ‘’πολιτικές πράξεις’’ σε συγκεκριμένες κρίσιμες εποχές για την ανθρωπότητα. Θα τρώγανε πολλοί ροχάλες από τον Μπάαντερ και την Ένσλιν αν καταλάβαιναν πως τους είχαν ηρωοποιήσει.

Ήθελαν μόνο να είναι η λύση κι όχι το πρόβλημα.

Ο Αλήτις έχει θαυμάσει μόνον τα κείμενα της Μάινχοφ και τη βουτιά της από το παράθυρο. Τίποτα άλλο. Τραγικά πρόσωπα ήταν όλοι. Που πουλιούνται τώρα σε μπλουζάκια. Που δεν λογαριάσανε τον ξενοδόχο της κατάρρευσης του Μαοϊοσμού, της Ρωσίας και του Ανατολικού Μπλοκ. Που δεν λογαριάσανε τον ξενοδόχο της ανθρώπινης μοίρας να υποτάσσεται για το κέρδος στο ευτελές και στο Τϊποτα...Ακόμη και οι δικοί τους...Αυτό έκαναν...

H Γκούντρουν Ενσλιν ( 5-8- 1940 – 18 -10-1977) στη φυλακή. Γεννήθηκε στο Baden-Württemberg της Γερμανίας κι ήταν το τέταρτο από τα επτά παιδιά του πάστορα της Ευαγγελικής Εκκλησίας Helmut Ensslin, σπίτι στο οποίο συχνά συζητούνταν οι αδικίες του κόσμου, σπίτι με αγάπη στα γράμματα και στην Τέχνη. Υψηλής πανεπιστημιακής μόρφωσης-φιλοσοφία-αγγλική και γερμανική φιλολογία- με υποτροφίες σε αμερικανικό πανεπιστήμιο στην Πενσιλβάνια (Warren High School) και στο Studienstiftung des Volkes της χώρας της, που αποφοίτησαν επίσης με υποτροφίες η Μάινχοφ και ο Μάλερ (Μάλερ Χορστ: επίσης χαρισματική και μορφωμένη περσόνα των φοιτητικών κύκλων της εποχής του, μέλος της ομάδας, φυλακισμένος για αυτήν, ενώ στα χρόνια του '80- σε μία από τις αντιφάσεις του- έγινε μέλος του ναζιστικού κομματος και αρνητής του Ολοκαυτώματος).

Ήθελε να γίνει δασκάλα αλλά η εποχή της την κάλεσε να συμμετέχει στην επανάσταση της γενιάς της. Ενεργό μέλος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των συλλόγων φοιτητών της συμμετείχε ενεργά στα επεισόδια κατά του Σάχη της Περσίας και στις διαδηλώσεις για το θάνατο του Μπένο Ονεσμποργκ από ασφαλίτη.

Η γνωριμία της με τον Αντρέας Μπάαντερ είναι καθοριστική. Η ανήσυχη Ενσλιν θέλει να παλέψει για μια νέα ηθική -θέλει να είναι η λύση κι οχι το πρόβλημα. Γίνονται ζευγάρι και σε συνεργασία με τους Thorwald Proll και Horst Söhnlein βάζουν στις 2 Απριλίου 1968 δύο εκρηκτικούς μηχανισμούς σε ντουλάπες του πολυκαταστήματος Κάουφμαν-Σνάιντερ στη Φρανκφούρτη για να διαμαρτυρηθούν για το Βιετνάμ. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και οι φοιτητές της καταδικάζουν εκτός της Κομμούνας 1. Το άλλο πρωί η Αστυνομία τους συλλαμβάνει μετά από ρουφιανιλίκι. Στις 14 Οκτωβρίου αρχίζει η δίκη-με συνηγόρους τον Οτο Σίλι, τον Χόρστ Μάλερ (Horst Mahler)που θα είναι και ιδρυτικό μέλος της RAF και τον Xάινιτς

καθηγητή της Ενσλιν στο πανεπιστήμιο. Και οι τέσσερις τρωνε τρία χρόνια. Η Μάινχοφ γράφει για αυτούς και τους συμπαρίσταται. Αυτό τους ικανοποιεί γιατί θαυμάζουν τα κείμενά της και τη γενναιότητα της γνώμης της. Η Μάινχοφ είναι διάσημη και καλέιται στην τηλεόραση σε πολιτικές τράπεζες.

Σε συζητήσεις δεν διστάζει να στηλιτεύσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ και να ισχυριστεί πως αν οι Ισραηλινοί θεωρούν προληπτικό πόλεμο τη δίωξη των Παλαιστινίων τότε με την ίδια λογική κι ο Χίτλερ εναντίον τους έκανε προληπτικό πόλεμο. Στις 13 Ιουνίου αποφυλακίζονται με περιοριστικούς όρους λόγω αμνηστίας αλλά το Νοέμβριο το Ανώτατο Δικαστήριο τους ζητάει να επιστρέψουν. Οι Αρχές έχουν ενοχληθεί από τις σχέσεις που έχουν δημιουργήσει με παραβατικούς νεολαίους των αναμορφωτηρίων που ο Μπάαντερ ξέρει καλά. Δεν δέχονται να επιστρέψουν κάι μπαίνουν στην παρανομία. Οι γονείς της στάθηκαν δίπλα της -ιδιαίτερα ο πατέρας της -ο οποίος είχε μεγάλα τραβήγματα με τη γερμανική Δικαιοσύνη- μέχρι δίωξη από το εισαγγελικό γραφείο της Στουτγκάρδης- όταν σε συνέντευξη σε ιταλική εφημερίδα δήλωσε πως η κόρη του δολοφονήθηκε.

Σκληρή και αποφασιστική, η Ενσλιν ήταν μια πραγματική φιλόσοφος που αναζητούσε μια νέα ηθική. ''Φάγαμε από το δέντρο της Γνώσης κι από δω και πέρα μόνοι μας θα κρίνουμε το Καλό και το Κακό''.

ή ''΄Και οι 10 εντολές πρέπει να παραβιαστούν για την ελευθερία''

''Το Κακό είναι το τίμημα της Ελευθερίας. Ο Διάβολος είναι ένας Πεπτωκός Αγγελος''

''Πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε στην αθωότητα και να διακηρύξουμε την επαναστατική πράξη''.

Η επιρροή της δε για τη δημιουργία της ομάδας αλλά και στον ίδιο τον Μπάαντερ που ουσιαστικά πολιτικοποίησε -ήταν τέτοια που την αδικεί πραγματικά ο τίτλος Μπάαντερ -Μάινχοφ που έδωσε ο Τύπος στην ομάδα. Μία άλλη σημαντική λεπτομέρεια ήταν ο μυστικός κώδικας που επινόησε μέσω του ''Μόμπι Ντικ'' του Μελβίλ για να μην τους καταλαβαίνουν στη φυλακή και για να στέλνουν μηνύματα στον έξω κόσμο. Οι λέξεις αντιστοιχούσαν σε αριθμούς όπου έφτιαχναν τις νέες προτάσεις του μηνύματος.. Είχε αποκτήσει ένα αγόρι από μια σχέση δίχως γάμο, από γνωστο διανοούμενο που πέθανε το 1972.

Μια σπάνια φωτογραφία της Ενσλιν(η τελευταία δεξιά). Διαμαρτυρία κατά του δημαρχου Αλμπερτς μετά τη δολοφονία του Μπένο Ονεσμποργκ. Λέγεται πως ο Μπάαντερ την είχε δει σε φιλμ επικαίρων στη φυλακή που εξέτιε ποινή για κλοπή μοτοσυκλέτας, λεπτομέρεια που υπάρχει στην ταινία ''Μπάαντερ''

------------------------------

Διαδηλωτές καταστρέφουν έντυπα της Σπρίνγκερ( BILD) μετά την αποπειρα δολοφονίας κατά του Γερμανού ''Τσε Γκεβάρα''Ρούντι Ντούτσκε- ηγέτη της εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης (APO)από τον φασίστα ελαιοχρωματιστή Γιοζεφ Μπάχμαν. Τα έντυπα του Σπρίνγκερ μες στην κινδυνολογία και στον κιτρινισμό δεν δίσταζαν να προτρέπουν σε αναχαίτιση του Ντούτσκε με κάθε τρόπο. Αυτό οδήγησε τόσους ανθρώπους να καταστρέψουν τα έντυπα της εταιρείας μετά την απόπειρα εναντίον του.

Ο Μπάχμαν τον πυροβόλησε τρεις φορές ενώ εκείνος οδηγούσε το ποδήλατό του, (οι δύο πυροβολισμοί εξ επαφής ) αλλά ο Ντούτσκε kατάφερε μετά από αλλεπάλληλα χειρουργεία να σταθεί στα πόδια του και να ξαναμιλήσει, όχι όπως πριν, αλλά με σημαντική βελτίωση. Κατέφυγε στην Αγγλία όπου και χειρουργήθηκε.

Κατόπιν ζήτησε άσυλο που του δόθηκε κι έμεινε στη χώρα για λίγο καιρό με την οικογένειά του. Όμως μετά από παρέμβαση της δυτικογερμανικής κυβέρνησης απελάθηκε για τη δράση που είχε αναπτύξει στη Γερμανία από την κυβέρνηση των Τόρηδων και ζήτησε άσυλο στη Δανία, όπου και έγινε δεκτό το αίτημά του. Αγωνίστηκε όσο μπορούσε κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων στη Γερμανία ενώ βοήθησε πολλούς αντιφρονούντες στα καθεστώτα του Ανατολικού Μπλοκ. Εμεινε στο Ώρχους της Δανίας όπου και πέθανε το 1979, τρία χρόνια μετά τη φίλη του Ουρλίκε Μάινχοφ από επιληπτική κρίση στην μπανιέρα, κρίση που τον οδήγησε σε πνιγμό.Πολλοί υποστηρίζουν πως αν ο Ρούντι Ντούτσκε δεν είχε πυροβοληθεί και η ζωή του και η υγεία του δεν είχαν σημαδευτεί ανεπανόρθωτα από την απόπειρα εναντίον του θα είχε πρωταγωνιστήσει στα πολιτικά πράγματα της Γερμανίας.Ο Μπάχμαν είχε σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα και καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλάκιση. Στο δεύτερο χρόνο της φυλάκισής του (1970) αυτοκτόνησε. Πριν πεθάνει είχε αλληλογραφήσει μία φορά με τον Ντούτσκε όπου του είχε ζητήσει συγγνώμη για την πράξη του.Διάσημη πατέντα της RAF για μεταφορά βομβών που η ''Bild'' έκανε παντιέρα για την κακή συμμορία που εξευτέλιζε την μητρότητα. Η ομάδα είχε χρησιμοποίησει καροτσάκι μωρού στην απαγωγή Σλάγιερ.

Τα εκμαγεία των προσώπων Μπάαντερ- Ράσπε-Ενσλιν-όπως κρατιούνται από τις γερμανικές αρχές. Η έκφρασή τους- για το ποιο ήταν το τέλος τους- τα λέει όλα.

Ο αλήτις δεν θα αναφερθεί στα συνωμοσιολογικά για τους εγκεφάλους των μελών

και τα εκμαγεία. Είναι πιθανόν οι Αρχές να τους μελέτησαν αλλά ο αλήτις πιστεύει στην επιστήμη και δεν έχει δει τίποτε τεκμηριωμένο για όσα έχουν ακουστεί, μόνο σενάρια. Ίσως να υπάρχουν ανακοινώσεις στο μέλλον. Τότε θα αναφερθεί...

'Οι μόνες επιτυχίες που θα μπορούσαν να πουν για μας είναι η σύλληψη ή η δολοφονία μας'' Αντρέας Μπάαντερ.Κανείς δεν είναι από μας πυροβολημένος πισώπλατα γιατί κανείς δεν έτρεξε να ξεφύγει από μας-Αντρέας Μπάαντερ

Στις φωτογραφίες ο Μπάαντερ και η ΜΆΙνχοφ όταν συνελήφθησαν από τις Αρχές. Ο πρώτος συνελήφθη με Μάιντζ και Ράσπε στη Φρανκφούρτη σε ένα γκαράζ την Ιη Ιουνίου 1972 και η Μάινχοφ στις 15 Ιουλίου στο Aνόβερο μετά από π αρακολούθηση. Η Ουρλίκε κατέρρευσε αλλά αντιστάθηκε. Ο Μπάαντερ πυροβολήθηκε στο πόδι. Ο Μπάαντερ, παιδί ενός Γερμανού ιστορικού αρχειοφύλακα, του Bernt Philipp Baader και της Anneliese, νοικοκυράς, γεννήθηκε στο Μόναχο, στη Βαυαρία, στις 6 Μαΐου 1943.Εχασε τον πατέρα του στον πόλεμο (ρωσικό μέτωπο) κι ουσιαστικά δεν τον γνώρισε ποτέ.Μεγάλωσε με τη μητέρα του, τη θεία του Elfriede και τη γιαγιά του Hermine, σε ένα απολύτως γυναικείο περιβάλλον που αδυνατούσε να τον ελέγξει. "Ο Αντρέας δεν είχε ποτέ φόβο για τίποτα. Έφτανε από παιδί στα άκρα'', έχει πει η μητέρα του Anneliese. Από μικρός -μόλις 9 ετών- είχε μπλεξίματα με τον νόμο γιατί έκλεβε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, τα οποία οδηγούσε με υπερβολικές ταχύτητες μέσα σε πάρκα -κοινόχρηστους χώρους και κεντρικούς δρόμους.αυτοκίνητα που χρησιμοποίησε ο Μπάαντερ στην οργάνωσηΉταν υψηλής νοημοσύνης αλλά δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το σχολείο παρόλο που οι καθηγητές του πίστευαν πως μπορεί να προχωρήσει και να κάνει πανεπιστημιακές σπουδές.Το 1963 πήγε στο Βερολίνο όπου αλήτεψε για δύο χρόνια και το 1965-1967 έζησε για δύο χρόνια στο βουνό, στο σπίτι της ζωγράφου Ellinor Michel και του συζύγου της, σε ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο από το οποίο και γεννήθηκε η κόρη του Μπάαντερ.

στο Στάμχαιμ

Πριν γνωριστεί με την Ενσλιν το 1967 ήταν μέσα για κλοπή μοτοσυκλέτας αλλά είχε ήδη εντυπωσιάσει την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με τις απόψεις του.Τα πήγαινε καλά με τα παιδιά των αναμορφωτηρίων και των ασύλων γιατί ήταν ένας από αυτούς( άριστος κλέφτης τσαντών -τιμαλφών-οχημάτων-)_ -πίστευε βαθιά ότι αυτοί μπορούν να φέρουν την αλλαγή-και θεωρούσε τους διανοούμενους αριστερούς ''κότες του συστήματος''. Λάτρευε το σινεμά,(είχε στείλει την Αστριντ Προλ να δει τον Ξεγνοιαστο Καβαλάρη για να του το διηγηθεί γιατί αυτός ήταν στην παρανομία) τα Μϊκι Μάους που διάβαζε φανατικά, τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα LSD του. Μισογύνης, αλλά και πιστός στη χειραφέτηση των γυναικών, αυταρχικός κι αποφασισμένος για αντάρτικο πόλης στην καρδιά της Γερμανίας, γεμάτος μυστήριο και αντιφάσεις αλλά και τρέλα, δεν έδωσε πολλή σημασία στην ολιγομελή στελέχωση της ομάδας και τα κρησφύγετα με αποτέλεσμα και ρουφιάνοι να δεισδύσουν και περίοικοι να καρφώσουν περίεργες κινήσεις στην Αστυνομία όπως στη δική του περίπτωση στη Φρανκφούρτη.Η κηδεία της Ουρλίκε Μάινχοφ...Παρευρέθησαν χιλιάδες άνθρωποι παρόλη την Αστυνομία-τους ελέγχους και τις προσαγωγές.Η κόρη του ιστορικού τέχνης Βέρνερ Μάινχοφ και της Ίνγκεμποργκ Μάινχοφ γεννήθηκε το 1934 στο Ολδεμβούργο, όπου έζησε και τα παιδικά της χρόνια. Η οικογένεια μετακόμισε στηνΓιένα όταν δόθηκε στον πατέρα της η ευκαιρία να εργαστεί στο μουσείο της πόλης. Το 1940 όμως κιόλας πέθανε από καρκίνο. Κατόπιν η μητέρα της Μάινχοφ αποφάσισε να σπουδάσει ιστορία της τέχνης. Εκείνο το διάστημα έγιναν οι πρώτες επαφές με την Ρενάτε Ρίμεκ (Renate Riemeck), μιας συμφοιτήτριας της μητέρας. Νοίκιασε ένα δωμάτιο των Μάινχοφ και έγινε για αρκετά χρόνια άτομο εμπιστοσύνης για την Ουλρίκε. Στην ηλικία των έντεκα η Ουλρίκε έζησε την εισβολή των Αμερικανών στην Γιένα και το τέλος του πολέμου. Για να αποφύγουν την δύσκολη ζωή στις κατεστραμμένες πόλεις της Γερμανίας, κατέφυγαν στο Μπαντ Μπέρνεκ, μια μικρή πόλη της βόρειας Βαυαρίας και το 1946 εγκαταστάθηκαν στο Ολδεμβούργο. Δυο χρόνια αργότερα πέθανε και η μητέρα, Ίνγκεμποργκ Μάινχοφ. Τότε η ιστορικός Ρενάτε Ρίμεκ ανέλαβε την κηδεμονία της δεκατετράχρονης Ουλρίκε Μάινχοφ και της μεγάλης της αδερφής, της Βίνκε. Το 1955 τελείωσε το σχολείο στο Gymnasium Philippinum Weilburg στην πόλη Βάιλμπουργκ, όπου σαν μαθήτρια ίδρυσε την σχολική εφημερίδα Spektrum, η οποία κυκλοφορεί μέχρι σήμερα. Την ίδια χρονιά άρχισε σπουδές στη φιλοσοφία, παιδαγωγική,κοινωνιολογία και γερμανική φιλολογία στο πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ, στις οποίες υποστηρίχθηκε οικονομικά από την Studienstiftung des deutschen Volkes, μια οργάνωση προώθησης ταλαντούχων φοιτητών. Το 1957 άλλαξε πανεπιστήμιο και πήγε στο Πανεπιστήμιο του Μίνστερ, όπου προσχώρησε στην οργάνωση σπουδαστών του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το Sozialistischer Deutsche Studentenbund (SDS). Επίσης στο Μίνστερ έγινε το 1957 εκπρόσωπος της επιτροπής Anti-Atomtod-Ausschuss, ενός αντιπυρηνικού κινήματος κατά των σχεδίων της χριστιανοδημοκρατικής κυβέρνησης του Κόνραντ Αντενάουερ, που προέβλεπαν τον πυρηνικό εξοπλισμό του γερμανικού στρατού. Το 1958 ήταν για μικρό διάστημα μέλος της Γενικής Φοιτητικής Επιτροπής AStA του πανεπιστημίου. Δημοσίευσε άρθρα σε διάφορες φοιτητικές εφημερίδες (όπως στην david), τις οποίες εξέδιδε η ομάδα της SDS του Μίνστερ.Με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε (Rudi Dutschke), του συμβόλου του φοιτητικού και εξωκοινοβουλευτικού κινήματος, που έγινε στις11 Απριλίου του 1968, η Μάινχοφ δημοσίευσε σχετικό σχόλιο στην konkret. Στα ακόλουθα αποσπάσματα εκδηλώνεται η κατοπινή της ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση. «Διαμαρτυρία είναι όταν λεω πως αυτό κι αυτό δεν μου αρέσει. Αντίσταση είναι όταν φροντίζω αυτό που δε μου αρέσει, να μη συνεχίζεται.» «Το όριο μεταξύ προφορικής διαμαρτυρίας και σωματικής αντίστασης ξεπεράστηκε στα πλαίσια των διαμαρτυριών κατά της απόπειρας δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε, πραγματικά και όχι μονάχα συμβολικά, για πρώτη φορά μαζικώς.» «Τώρα που δείχθηκε ότι είναι διαθέσιμα και άλλα μέσα εκτός μονάχα από διαδηλώσεις, Springer-Hearings, διοργανώσεις διαμαρτυρίας, άλλα εκτός από αυτά που απέτυχαν αφού δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε, τώρα που έσπασαν τα δεσμά του ήθους και της αξιοπρέπειας, μπορεί και πρέπει συζητηθεί εκ νέου η βία και η αντιβία. (...) Η αντιβία διατρέχει τον κίνδυνο να γίνει βία, όπου η βιαιότητα της αστυνομίας καθορίζει το νόμο της δράσης, όπου η ανήμπορη οργή αντικαθιστά την ανώτερη φρόνηση, όπου η παραστρατιωτική ενέργεια της αστυνομίας απαντάται με παραστρατιωτικά μέσα.» . Το 1970 γύρισε την τηλεοπτική ταινία Bambule, για την οποία έγραψε και το σενάριο. Στην ταινία αυτή επέκρινε τις αυταρχικές μεθόδους και της συνθήκες ζωής σε ένα άσυλο κοριτσιών του Δυτικού Βερολίνου. Μερικά από τα κορίτσια θα επαναστατήσουν κατά της αυταρχίας αυτής. Η ταινία θα προβάλλονταν από το γερµανικό κανάλι ARD στις 24 Μαΐου1970. Η προβολή όμως ακυρώθηκε λίγες μέρες πριν, όταν η Μάινχοφ άρχισε την τρομοκρατική της δράση με την απελευθέρωση του Αντρέας Μπάαντερ, ο οποίος ήταν φυλακισμένος στο Βερολίνο. Μάινχοφ συνέχισε στο εξής να γίνεται περισσότερο ριζοσπαστική και ασυμβίβαστη. Στις 14 Μαΐου 1970 βοήθησε στην απελευθέρωση του Αντρέας Μπάαντερ. Κατά την διάρκεια της απελευθέρωσης πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά ο Γκέοργκ Λίνκε (Georg Linke), ένας εργαζόμενος του Γερμανικού Κεντρικού Ινστιτούτου για Κοινωνικά Ζητήματα (Deutsches Zentralinstitut für Soziale Fragen) στο Βερολίνο. Η απελευθέρωση του Μπάαντερ καλείται γενικώς η πρώτη δράση της RAF και η «ιδρυτική της πράξη». Από την μέρα αυτή η αναγνωρισμένη δημοσιογράφος Ουλρίκε Μάινχοφ καταζητείται νόμιμα. Σε μια συνέντευξη που έδωσε στη γαλλίδα Μισέλ Ρέι Γαβρά και η οποία μαγνητοσκοπήθηκε και δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1970 στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel σχολίασε την κριτική σχετικά με την χρήση πυροβόλων όπλων στην απελευθέρωση του Μπάαντερ ως εξής: «Λέμε φυσικά ότι οι μπάτσοι είναι γουρούνια. Λέμε, ο τύπος με την στολή είναι γουρούνι, δεν είναι άνθρωπος. Και έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε τίποτε να μιλήσουμε με αυτόν και είναι λάθος, να τους μιλήσουμε καν. Και φυσικά μπορούμε να πυροβολήσουμε.»Από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο του 1970 ήταν σε στρατόπεδο της παλαιστινιακής οργάνωσης Αλ Φατάχ στην Ιορδανία, όπου εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά μεταξύ άλλων μαζί με τους Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ένσλιν, Χορστ Μάλερ, Πέτερ Χόμαν, Μπριγκίτε Άσντονκ. Ως «αντάρτης πόλεων» η Μάινχοφ διέπραξε διάφορες ένοπλες ληστείες σε τράπεζες και το 1972 βοήθησε σε συνολικά πέντε βομβιστικές επιθέσεις, στις οποίες βρήκαν τον θάνατο τέσσερις άνθρωποι και τραυματίστηκαν περισσότεροι από πενήντα. Το 1971 και 1972 έγραψε συνολικά τρεις διακηρύξεις της RAF, οι οποίες προσέφεραν ιδεολογικό υπόβαθρο στον λεγόμενο «ένοπλο αγώνα». Επειδή η Μάινχοφ δεν ήθελε να αναλάβει την ανατροφή των κορών της ο πατέρας τους Κλάους Ράινερ Ρελ, αποφάσισε να τις κρύψει σε μυστικό μέρος στην Σικελία. Επιθυμία της ήταν, οι κόρες της να μεγαλώσουν στην αδερφή της. Ένας γνωστός του Ρελ, ο κατοπινός εκδότης του Der Spiegel Στέφαν Άουστ (Stefan Aust), έμαθε από τον Πέτερ Χόμαν (Peter Homann), μέλος της RAF που στο μεταξύ είχε εγκαταλήψει την οργάνωση, για το συγκεκριμένο μέρος όπου θα έκρυβαν τα κορίτσια μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1970. Ταξίδεψε εκεί, τα έφερε στο Αμβούργο και τα παρέδωσε στον πατέρα τους. Στις 15 Ιουνίου 1972 η αστυνομία του Λανγκενχάγκεν κοντά στο Αννόβερο έλαβε πληροφορίες από το δάσκαλο Φριτς Ρόντεβαλντ (Fritz Rodewald), ο οποίος υποψιαζόταν ότι οι νέοι του ενοικιαστές ήταν μέλη της RAF. Η αστυνομία συνέλαβε τον οπλισμένο Γκέρχαρντ Μύλερ και την αγνώριστη λόγω εξωτερικής εμφάνισης Ουλρίκε Μάινχοφ, η οποία αντιστάθηκε στην σύλληψή της. Από τις 16 Ιουνίου 1972 μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου 1973 η Μάινχοφ κρατήθηκε τελείως απομονωμένη στην λεγόμενη «νεκρή πτέρυγα» (Toter Trakt) της φυλακής Κολωνίας-Όσσενντορφ. Το όνομα αυτό της δόθηκε από την ίδια την Μάινχοφ που υπέφερε από την απομόνωσή της. Το διάστημα αυτό έγραψε το κείμενο «Επιστολή από την νεκρή πτέρυγα» (Brief aus dem Toten Trakt) το οποίο μεταφέρθηκε κρυφά έξω από την φυλακή και δημοσιεύτηκε. Το κείμενο αυτό είχε μεγάλη επίδραση στους υποστηρικτές της. Στις 29 Νοεμβρίου 1974 καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια φυλάκιση για την βομβιστική επίθεση στο κεντρικό κτίριο του εκδοτικού οίκου Axel Springer, που είχε πραγματοποιηθεί το 1972 στο Αμβούργο. Κατόπιν η Μάινχοφ μεταφέρθηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Σταμχάιμ της Στουτγάρδης, όπου κρατούνταν και άλλοι εννιά φυλακισμένα μέλη της RAF.

Στις 21 Μαΐου 1975 κατηγορήθηκε στην δίκη του Σταμχάιμ για τετραπλή ανθρωποκτονία. Στις 9 Μαΐου 1976 η Ούλρικε Μάινχοφ βρίσκεται κρεμασμένη στο κελί 719 των φυλακών υψίστης ασφαλείας στο Σταμχάιμ της Στουτγάρδης. Έρευνες των αρχών κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πέθανε πριν τα μεσάνυχτα, στις 8 Μαΐου δηλαδή. Η επίσημη νεκροψία είχε ως αποτέλεσμα την διαπίστωση αυτοκτονίας. Μια δεύτερη έρευνα έγινε με πρωτοβουλία της αδερφής της Μάινχοφ, Βίνκε Τσίτσλαφ (Wienke Zitzlaff), στα πλαίσια της οποίας ο δικανικός παθολόγος Γιάνσεν (Janssen) έβγαλε το ίδιο Μια διεθνή επιτροπή έρευνας και μέλη της RAF αμφισβητούσαν την εκδοχή της αυτοκτονίας της Μάινχοφ. Οι συνθήκες θανάτου και η δημοσίευση των αποτελεσμάτων της έρευνας αυτής, οδήγησαν πολλούς στο συμπέρασμα, ότι ακόμη και το δυτικογερμανικό κράτος θα μπορούσε να είναι υπεύθυνο για τον θάνατο της Μάινχοφ. Στις 16 Μαΐου 1976, η Ούλρικε Μάινχοφ κηδεύτηκε στο νεκροταφείο του Μαρίεντορφ στο Δυτικό Βερολίνο (Dreifaltigkeitsfriedhof, Berlin-Mariendorf), στη θέση A-12-19. Στην κηδεία βρέθηκαν και διαδήλωσαν 4.000 άνθρωποι. Την ομιλία κηδείας εκφώνησε ο σοσιαλιστής και ευαγγελικός θεολόγος Χέλμουτ Γκόλβιτσερ (Helmut Gollwitzer), φίλος τουΡούντι Ντούτσκε και το 1957 δραστήριος με την Μάινχοφ στο αντιπυρηνικό κίνημα Anti-Atomtod-Ausschuss. Η κόρη της Ουλρίκε Μάινχοφ, η δημοσιογράφος Μπετίνα Ρελ (Bettina Röhl) έμαθε το φθινόπωρο του 2002 ότι ο εγκέφαλος της μητέρας της δεν είχε κηδευτεί. Αντ' αυτού διατηρήθηκε για δεκαετίες σε φορμαλδεΰδη κι εξετάζονταν εκ νέου σε μια κλινική τουΜαγδεβούργου. Η επιτροπή ηθικής[10] απαγόρευσε τους επιστήμονες κάθε συνέχεια των ερευνών τους όπως και την δημοσίευση των μέχρι τότε αποτελεσμάτων. Η εισαγγελία της Στουτγάρδης φρόντισε για την αποτέφρωση του εγκέφαλου και για την επιστροφή της στάχτης στους συγγενείς της Μάινχοφ. Στις 22 Δεκεμβρίου 2002 κηδεύτηκε επίσης νεκροταφείο του Μαρίεντορφ. Ταινίες Bambule, τηλεοπτική ταινία, Βιβλίο (Bambule - Fürsorge, Sorge für wen?) και παραγωγή: Ulrike Meinhof. Σκηνοθεσία: Eberhard Itzenplitz. Südwestfunk 1970 Stammheim (1986) του Reinhard Hauff με την Therese Affolter στο ρόλο της Ulrike Meinhof, με βάση το βιβλίο του Stefan Aust. Ulrike Marie Meinhof (1994) του Τίμων Κουλμάση. Ντοκυμανταίρ του ARTE Ulrike Meinhof – Wege in den Terror (2006), Ντοκυμανταίρ τουRBB So macht Kommunismus Spaß - Ulrike Meinhof und die Akte Konkret (2007), Ντοκυμανταίρ της Bettina Röhl για την εκπομπή Spiegel TV.

Μια σπάνια φωτογραφία της Ουλρίκε με την Irene Goergens όταν γύριζε το φιλμ ''Αντίσταση'' για τα κακοποιημένα ανήλικα κορίτσια των αναμορφωτηρίων. Η Ιρένε το έσκασε μαζί με τη Μάινχοφ κι έζησε μαζί της και με τα δύο παιδιά της. Ήταν ορφανό παιδί μιας Γερμανίδας κι ενός Αμερικανού στρατιώτη. Μόλις 18 ετών Βοήθησε στη δραπέτευση του Μπάαντερ-πήγε στην Ιορδανία για εκπαίδευση - κι έγινε μέλος της RAF.Ήταν όμως στην πρώτη φουρνιά που πιάστηκε μετά από ρουφιανιλίκι κάποιου Μπέργκερ με τους Ιγκριντ Σούμπερτ- Χορστ Μάλερ-Μπριγκίτε Ασντονι-Μόνικα Μπερμπεριχ στο φιάσκο της οδού Κνεζεμπ 89. Έκατσε στη φυλακή 6 μήνες κι όταν βγήκε έκοψε κάθε δεσμό με τη RAF. Sτη φωτογραφία οι ασφαλίτες την έχουν βάλει να κάτσει σε μια καρέκλα και στα πόδια της έχει τα ευρήματα της γιάφκας. Πινακίδες -έγγραφα. Λϊγη ώρα μετά συλλαμβάνεται ο δικηγόρος Χορστ Μάλερ,ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος. Η οργάνωση συνήθιζε να κάνει με μάσκες τις ληστείες τραπεζών ενώ μετά την επικήρυξή της μεταμφιέζονταν καθημερινά.

Στο άκουσμα του θανάτου της Μάινχοφ πολύς κόσμος κατέβηκε στον δρόμο να δηλώσει την πίστη του πως η Ουρλίκε δολοφονήθηκε....Για τον Αλήτι, η Ουρλίκε Μάινχοφ δολοφονήθηκε από ειδικούς πράκτορες της χώρας της και της CIA στις φυλακές του Στάμχαϊμ. Δεν έφτανε η δράση της, που ανεξήγητη ακόμη στη Γερμανία...

(Πώς μία τόσο επιτυχημένη δημοσιογράφος με λαμπρή καριέρα, τακτοποιημένα οικονομικά, και δύο παιδιά υπήρξε το ιδρυτικό μέλος της RAF; Ίσως γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν σε έναν κόσμο απόλυτης απάθειας τι μπορεί να σημαίνει για έναν άνθρωπο η μάχη αντί της αδράνειας για έναν καλύτερο κόσμο…Αν κάποιος διαβάσει τις ‘’γροθιές’’ της στο χαρτί κατανοεί απολύτως γιατί η Ουρλίκε πήδηξε το παράθυρο του Κέντρου Μελετών, ελευθερώνοντας τον Μπάαντερ, τον οποίο ελευθέρωσαν οι Ένσλιν-άγνωστος άνδρας που βρήκε ο Μάλερ- Μάινχοφ- Σούμπερτ-Γιόγκερσεν).

Εκείνες τις μέρες του 1976, οι γερμανικές αρχές είχαν βαρυστομαχιάσει με τις καταγγελίες της Μάινχοφ και την εικόνα της (πλήρους κατάρρευσης) στη δίκη για τις συνθήκες κράτησης των μελών της οργάνωσης και αποφάσισαν να δράσουν γρήγορα.

Είχε μείνει ήδη δύο χρόνια πριν μεταφερθεί στο Στάμχαϊμ σε απόλυτη απομόνωση και σε κελί ειδικά ηχομονωμένο γεγονός που είχε πλήξει τη σωματική και ψυχική της υγεία και- πάνω απ’ όλα- τη νοητική.

Η Μάινχοφ όμως ακόμη και φυλακισμένη ως μέλος της ‘’τρομερής συμμορίας’’ έχαιρε ακόμη (και χαίρει) μεγάλης εκτίμησης στη χώρα της για την αισθητική της, τη συμβολή της στον δημόσιο διάλογο- στην κουλτούρα-στον εκδημοκρατισμό του κράτους.

Η γερμανική κυβέρνηση την προτιμούσε νεκρή σε εκείνη τη φάση. Η εικόνα της θα αποκάλυπτε τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης- σε μια φυλακή που κόστισε εκατομμύρια μάρκα- σε όλον τον κόσμο και η Δυτική Γερμανία πούλαγε μια άλλη εικόνα, μια εικόνα εκδημοκρατισμού που έμαθε από τα σφάλματα του ναζισμού. Το μυαλό της κυβέρνησης ήταν στα Μουντιάλ και στα πανηγύρια, στους Ολυμπιακούς και στα ΝΑΤΟ…

Δεν ήθελαν με τίποτε να δυσαρεστήσουν τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς (ξεχρέωναν με τη σιωπή της Δ. Γερμανίας στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από Ισραηλινούς) και να μιλάνε στον πλανήτη για ‘’λευκά κελιά’’ και βασανιστήρια… (Ήδη στην Ελλάδα ο ελληνικός λαός είχε κατέβει στον δρόμο για να μην εκδοθεί ο Πόλε στα ‘’λευκά κελιά’’.)

Αν η Μάινχοφ ζούσε θα τους ασκούνταν απ’ όλον τον κόσμο μεγάλη πίεση για να απελευθερωθεί. Ήδη ο Ζαν Πολ Σαρτρ τους είχε κουβαληθεί να δει τον Μπάαντερ κι είχε γράψει για αυτούς….

Βρήκαν έτσι την ευκαιρία, που οι σχέσεις της ομάδας λόγω του εγκλεισμού -όπως είναι φυσικό- περνούσε κρίση και το απέδωσαν σε αυτοκτονία. Τέλος, όσοι τη γνώριζαν μιλούν για έναν άνθρωπο που έκανε δύο πράγματα: Διάβαζε κι έγραφε. Πώς είναι δυνατόν να μην φρόντιζε να αφήσει σημείωμα για την αυτοκτονία της; Για εκείνη αυτή η πράξη θα ήταν η τελευταία της πολιτική πράξη που θα έπρεπε να διακηρύξει αν όντως είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Αυτό λένε. Και κάτι ξέρουν…..

Το κοιμητήριο της Μάινχοφ στον κόσμο... 4.000 την αποχαιρέτισαν.

Το ταπεινό κοιμητήριο Μπάαντερ-Ενσλιν-ΡάσπεΑπό την κηδεία Μπάαντερ-Ενσλιν- Ράσπε.

Μετά την ανακοίνωση της ομαδικής αυτοκτονίας οι Αρχές για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα άρχισαν τάχα μου να βρίσκουν στα κελιά των μελών κρύπτες με όπλα -καλώδια-ξυραφάκια-ακουστικά-ραδιόφωνα...

Παραμύθια αχιόνιστα....

Από τις 6/9/77 απαγορεύτηκε στους φυλακισμένους οποιαδήποτε επαφή με δικηγόρους (νόμος ‘’Κontaksprerre’’) που έγινε νόμος στις 2-10-77. Από την ισχύ του απαγορεύτηκαν αλληλογραφία-εφημερίδες-ραδιόφωνο-τηλεόραση-και κοινές δραστηριότητες σε έναν κοινό εξωτερικό χώρο με πλέγμα, που τους είχε δοθεί ύστερα από αλλεπάλληλες απεργίες πείνας. Από τις 5/9 είχαν αφαιρεθεί από τα κελιά τους όλες οι ηλεκτρικές συσκευές και τα καλώδια και ο Μπάαντερ μεταφέρθηκε από το κελί 719 στο 715. Οι δικηγόροι υπόκειντο σε αυστηρό ενδελεχή έλεγχο με ανιχνευτές –έλεγχο αντικειμένων – άδειασμα χαρτοφυλάκων-βγάλσιμο παπουτσιών- ενώ όλα τα σημεία της φυλακής παρακολουθούνταν από κοριούς κι οι κοινόχρηστοι χώροι με κάμερες. Οι τοίχοι ήταν κατασκευασμένοι από 600 κιλά τσιμέντο –συμπαγές μπετόν- σκληρό σαν διαμάντι που για να ανοίξεις τρύπα θες κομπρεσέρ. Αυτά προς απάντηση των ανοησιών που παρουσιάστηκαν στην ταινία για μυστικές επικοινωνίες με ακουστικά και καλώδια από ένα ραδιόφωνο του Ράσπε ή κρύπτες σε ραδιόφωνα και τοίχους και δικηγορικούς φακέλους για τα όπλα που τάχα μου είχαν προμηθευτεί Μπάαντερ-Ράσπε. Στη φυλακή δεν πέρναγε κουνούπι. Όσο για την επικοινωνία μεταξύ τους ήταν αδύνατη. Στα κελιά είχε προστεθεί κι άλλη πόρτα ενώ μεταξύ των κελιών τους μεσολαβούσε άδειο κελί. Η μόνη που άκουγε (από ακουστικό) το ραδιόφωνο της φυλακής ήταν η Μέλερ, αλλά εκείνο το βράδυ, ενώ άκουσε στις 11 πως γερμανοί καταδρομείς θα μπούκαραν στο αεροπλάνο της Λουφτχάνσα, δεν ειδοποίησε κανέναν περιμένοντας την εξέλιξη και προσπαθώντας να μείνει ξύπνια… Απευθύνθηκε στον Ράσπε γύρω στις 3 και μισή και κάτι της απάντησε που δεν άκουσε(η Μέλερ έχει κάνει εκτενή αναφορά για τα ψυχοφάρμακα που τους έδιναν στη φυλακή αλλοίωσης προσωπικότητας, λόγος βασικός που δεν έτρωγαν). Οι τελευταίοι ήχοι που άκουσε από τους άλλους δύο ήταν στις 11. Το σημαντικότερο βέβαια από τη μαρτυρία της Μέλερ είναι πως η ίδια δεν θυμόταν να επιχείρησε να αυτοκτονήσει…. Για τον Αλήτι αν ο Μπάαντερ (γιατί μυστηριωδώς- κι έχει αναφερθεί στην αυτοψία- βρέθηκε άμμος στα παπούτσια του) δεν μεταφέρθηκε στο Μογκαντίσου στη Σομαλία ώστε με την παρουσία του να καθυστερήσει και να ξεγελάσει τους αεροπειρατές –που ίσως και να έγινε γιατί τέτοιοι σκληροί μαχητές, που τα έπαιζαν όλα κι όλα, δεν μπορεί να κοιμήθηκαν για ένα μισάωρο και δεν πήραν χαμπάρι πως ολόκληρη μονάδα καταδρομών βρισκόταν ήδη κάτω από το αεροπλάνο- δεν δολοφονήθηκε στο Μογκαντίσου και μεταφέρθηκε ήδη νεκρός στη φυλακή στη θέση που τον βρήκαν, ήταν ο πρώτος των τεσσάρων που δέχτηκε την επίσκεψη των ειδικών πρακτόρων της χώρας του και της ΣΙΑ. Όντως και σε ψευδο-διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους του υπουργείου Εσωτερικών ο Μπάαντερ είχε διαπραγματευτεί την απελευθέρωση τους με αποκήρυξη της βίας και πρόταση χωρών που επιθυμούσαν να πάνε- και είχε βεβαιώσει-γεγονός αληθές-πως τη 2η γενιά της ΡΑΦ δεν τη γνωρίζει για να έχει την οποιαδήποτε επιρροή. Όμως για την κυβέρνηση της Δ. Γερμανίας που ήθελε την ησυχία της αποτελούσε απειλή. Ακόμη κι αν δεν είχαν την οποιαδήποτε επιρροή ήταν η ηγετική ομάδα της ΡΑΦ και σε μια εποχή που η Γερμανία βοηθούνταν απροκάλυπτα με το αζημίωτο από τους Συμμάχους-κυρίως ΗΠΑ_ ως προμαχώνας κατά του Κομμουνισμού, να ξαναγίνει γίγαντας, παρά τον όλεθρο του πολέμου(το 1951 αποφασίστηκε σκανδαλωδώς η αναστολή καταβολής αποζημιώσεων από τη Δ. Γερμανία) ο Μπάαντερ κι η παρέα του ήταν βραχνάς. Και δεν άκουσαν ούτε τον αστυνομικό διώκτη τους Χορστ πως αυτό συμβάλλει στη μυθοποίησή τους. ‘’Ο καταναλωτικός Χρόνος θα τους καταπιεί’’ αντέτειναν και μάλλον δικαιώθηκαν. Ο Μπάαντερ κι ο Ράσπε πυροβολήθηκε κι η Ένσλιν δολοφονήθηκε με τον ήδη δοκιμασμένο τρόπο της Ουρλίκε. Δηλαδή ήταν ήδη νεκρή πριν την τοποθετήσουν στο παράθυρο. Όσο για τη Μέλερ σκόπιμα την άφησαν να ζήσει για να μην ξεχειλώσει η ιστορία κι ήξεραν καλά πως με τα φάρμακα και τον εγκλεισμό την είχαν ήδη καταστρέψει ώστε να έπειθε με τη μαρτυρία της. Τα ίδια ισχύουν και για την 5 νεκρή της 1ης γενιάς της RAF, Ίνγκριντ Σούμπερτ. Ας σημειωθεί πως η τελευταία γενιά της RAF αποδέχτηκε με τη σειρά της την εκδοχή της αυτοκτονίας όταν αποκήρυξε το αντάρτικο πόλης. Ήταν όρος στη συνθηκολόγηση με το κράτος.

Κηδεία Ράσπε-Μπάαντερ-Ενσλιν-διακρίνεται ο Γ. Βότσης με τη γροθιά σηκωμένη (δεξιά)

Λίγοι πείστηκαν από την εκδοχή της ''ομαδικής αυτοκτονίας''

Ο φοιτητής Μπένο Ονεσμποργκ είναι νεκρός από τα πυρά του ασφαλίτη Κούρας. 2-Ιουνίου-1968. Κάτω η κοπέλα της φωτογραφίας- με χρόνια πιά στην πλάτη της- δείχνει τη φωτογραφία που την απαθανατίζει να σπεύδει για να βοηθήσει τον νεαρό φοιτητή και να ζητάει βοήθεια...

 Ο ασφαλίτης που σκότωσε τον άτυχο φοιτητή Μπ. Ονεσμποργκ, Κάρλ Χάιντς Κούρας. Αθωώθηκε: Ήμουν σε αυτοάμυνα είπε.

Ο Ονεσμποργκ χτυπημένος θανάσιμα μεταφέρεται στο νοσοκομείο.

από τον ''Ιό της Ελευθεροτυπίας''

ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ

ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΑΑΝΤΕΡ

Σύμφωνα με την επίσημη αστυνομική εκδοχή, ο Μπάαντερ αυτοκτόνησε με μία σφαίρα στον αυχένα. Η αστυνομική αναπαράσταση υποστήριξε ότι ο Μπάαντερ αυτοπυροβολήθηκε με το δεξί χέρι, κρατώντας το όπλο από τη λαβή και σημαδεύοντας προς τα κάτω. Οι ιατροδικαστές ωστόσο ισχυρίστηκαν ότι ο αυτοπυροβολισμός στον αυχένα είναι εφικτός μόνον όταν κρατήσει κανείς το όπλο ανάποδα, με τη σκανδάλη να δείχνει προς τα πάνω. Ο Μπάαντερ ήταν αριστερόχειρας, αλλά ίχνη μπαρουτιού και αίματος βρέθηκαν στο δεξί του χέρι. Εκτός αυτού, δεν ελέγχθηκε ποτέ αν το υποτιθέμενο όπλο της αυτοκτονίας αφήνει ίχνη μπαρουτιού στο χέρι και δεν ακολουθήθηκε η απαραίτητη βαλλιστική εξέταση που θα αποδείκνυε αν ο θάνατος του κρατουμένου οφειλόταν πράγματι στο συγκεκριμένο όπλο. Δεν υπάρχουν επίσης εκθέσεις για την ακριβή φορά του βλήματος. Υπάρχει ωστόσο ειδική γνωμάτευση του BKA (της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας), σύμφωνα με την οποία το όπλο απείχε τη στιγμή της εκπυρσοκρότησης 30-35 εκατοστά από το σημείο εισόδου της σφαίρας στον αυχένα. Το στοιχείο αυτό αποκλείει την αυτοκτονία.ΓΙΑΝ-ΚΑΡΛ ΡΑΣΠΕ: Ο μάρτυρας Γκετς κατέθεσε ότι πήρε το όπλο από το δεξί χέρι του Ράσπε, όταν τον βρήκε νεκρό το πρωί της 18.10.1977. Οπως όμως διδάσκουν τα εγχειρίδια ιατροδικαστικής, το γεγονός ότι το όπλο βρίσκεται στο χέρι ενός ανθρώπου που έχει δεχθεί σφαίρα στο κεφάλι αποτελεί ένδειξη για τη δολοφονία του, γιατί το όπλο πέφτει από το χέρι του ατόμου που αυτοπυροβολείται στον κρόταφο. Είναι βέβαιο ότι η εισαγγελία διαπίστωσε την αντίφαση και φρόντισε να τη "διορθώσει", ισχυριζόμενη ψευδώς ότι το πιστόλι βρέθηκε "δίπλα" στο δεξί χέρι του Ράσπε. Εκτός αυτού, υπήρξε διάσταση ως προς τη στάση του βαριά πληγωμένου Ράσπε πάνω στο κρεβάτι: κατά τη μία εκδοχή ήταν ξαπλωμένος, ενώ άλλοι ισχυρίστηκαν ότι βρέθηκε καθιστός. Αντικρουόμενα ήταν ακόμη τα στοιχεία που αφορούσαν την απόσταση του κρεβατιού από τον τοίχο: η επίσημη ανακριτική έκθεση υποστηρίζει ψευδώς ότι πίσω από το κρεβάτι δεν υπήρχε χώρος ώστε να πυροβολήσει κάποιος από το σημείο αυτό τον Ράσπε. Οι φωτογραφίες ωστόσο του κελιού αποκαλύπτουν σαφώς ότι η απόσταση ήταν αρκετή ώστε να σταθεί εκεί ένα άτομο.

(Γιαν-Καρλ Ράσπε (Jan-Carl Raspe, 24 Ιουλίου 1944 – 18 Οκτωβρίου 1977) μέλος της λεγόμενης «πρώτης γενιάς» της τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF). Συνέβαλλε σε πέντε τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις που άφησαν τέσσερις νεκρούς αμερικανούς αξιωματικούς. Συνελήφθη το 1972 και -κατά την επίσημη άποψη- αυτοκτόνησε το 1977 στην φυλακή. Γεννήθηκε το 1944 στην κωμόπολη Σέφελνττης Αυστρίας. Ο πατέρας του πέθανε το ίδιο έτος. Τα παιδικά του χρόνια πέρασε στο Ανατολικό Βερολίνο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Από το 1961 και μετά ζούσε σε συγγενείς του στο Δυτικό Βερολίνο, όπου τελείωσε το σχολείο το 1963. Σπούδασε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βερολίνου αρχικά χημεία, αργότερα κοινωνιολογία όπου πήρε πτυχίο. Το 1970 έγινε μέλος της RAF και ακολούθησε τον δρόμο της παρανομίας. Είχε ικανότητες στον τεχνικό τομέα και θεωρείται ο δημιουργός των βομβών που χρησιμοποιήθηκαν στις επιθέσεις της οργάνωσης, στις οποίες σκοτώθηκαν τέσσερα άτομα και τραυματίστηκαν περισσότερα από πενήντα. Εκτός αυτού συμμετείχε σε τουλάχιστον μια ένοπλη ληστεία τράπεζας όπως και σε διάρρηξη για κλοπή εγγράφων στη Στουτγκάρδη. Ο Ράσπε συλλήφθηκε στηνΦραγκφούρτη στις 1 Ιουνίου 1972 μαζί με τα άλλα μέλη της RAF Αντρέας Μπάαντερ και Χόλγκερ Μάινς. Μετά από δίκη σχεδόν δυο χρόνων (άρχισε στις 21 Μαΐου 1975) καταδικάστηκε στις 28 Απριλίου 1977 σε ισόβια φυλάκιση. Κατόπιν κρατήθηκε στην φυλακή Κολωνίας-Όσσενντορφ και αργότερα μεταφέρθηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Σταμχάιμ της Στουτγκάρδης. Βρέθηκε εκεί μετά τη «νύχτα θανάτου» (Todesnacht von Stammheim) το πρωί της 18 Οκτωβρίου 1977 βαριά τραυματισμένος, αφού είχε πυροβολήσει με πιστόλι τον εαυτό του στο κεφάλι. Πέθανε την ίδια μέρα. Αυτοκτόνησαν επίσης οι Αντρέας Μπάαντερ και Γκούντρουν Ένσλιν. Η Ίρμγκαρντ Μέλερ, το μόνο μέλος της RAF που επέζησε στη «νύχτα θανάτου», υποστηρίζει μέχρι σήμερα ότι κρατικές δυνάμεις δολοφόνησαν τους συντρόφους της και ότι αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν και την ίδια. Ο Γιαν-Καρλ Ράσπε κηδεύτηκε με τους Μπάαντερ και Ένσλιν στο νεκροταφείο Dornhaldenfriedhof της Στουτγκάρδης).

ΓΚΟΥΝΤΡΟΥΝ ΕΝΣΛΙΝ: Τα άτομα που άνοιξαν το πρωί της 18.10.1977 το κελί της Ενσλιν δεν ανέφεραν την καρέκλα που υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε για τον απαγχονισμό της. Αργότερα, οι ίδιοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι κατέθεσαν διαφορετικές εκδοχές για τη θέση της καρέκλας. Πάντως ποτέ δεν ελέγχθηκαν τα ίχνη που βρέθηκαν πάνω στο συγκεκριμένο κάθισμα. Το καλώδιο με το οποίο υποτίθεται ότι κρεμάστηκε η Ενσλιν έσπασε την ώρα που προσπάθησαν να κατεβάσουν το πτώμα της. Αυτό σημαίνει ότι η αντοχή του δεν ξεπερνούσε τα 49 κιλά, δηλαδή το βάρος της. Πώς άντεξε επομένως την πρόσθετη επιβάρυνση των απότομων κινήσεων που συνοδεύουν την αγωνία του θανάτου την ώρα του απαγχονισμού; Ούτως ή άλλως, δεν έγινε ποτέ ο έλεγχος που θα αποδείκνυε αν το καλώδιο είχε κοπεί με το ψαλίδι που βρέθηκε στο κελί. Ακόμη, όπως ακριβώς συνέβη και με την περίπτωση της Μάινχοφ, δεν πραγματοποιήθηκε η ειδική εξέταση που θα πιστοποιούσε αν ο θάνατος προηγήθηκε του απαγχονισμού ή αν οφειλόταν σε αυτόν.

(ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ -ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΡΕΚΛΑ)

----------------------------------------------------------------------------

ΙΡΜΓΚΑΡΝΤ ΜΕΛΕΡ. Η μόνη επιζήσασα της ίδιας βραδιάς (17-18.10.1977) βρέθηκε αιμόφυρτη στο κελί της, και μόνον ύστερα από πέντε ημέρες μπόρεσε να αφηγηθεί στη δικηγόρο της την εμπειρία της, η οποία ενίσχυε την εκδοχή της δολοφονίας των κρατουμένων. Στο διάστημα των ημερών που μεσολάβησαν, οι γερμανικές αρχές συνέχισαν τις "ανακαλύψεις" στα κελιά των κρατουμένων της RAF (όπλα, κρυψώνες, κ.ο.κ.). Στην πανεπιστημιακή κλινική του Τίμπινγκεν, όπου είχε μεταφερθεί, η τραυματισμένη Μέλερ αφηγήθηκε στη δικηγόρο της ότι στις 4.30'τη νύχτα της Δευτέρας 17 Οκτωβρίου άκουσε δύο πνιχτούς κρότους και φώναξε αμέσως στον Ράσπε που βρισκόταν στο απέναντι κελί. Ενα "ναι" του την καθησύχασε. Εκείνη τη στιγμή έχασε τις αισθήσεις της και συνήλθε στο διάδρομο, όπου βρέθηκε πάνω σε φορείο με το στήθος γεμάτο αίματα από μαχαιριές. Ακουσε τότε φωνές που έλεγαν "ξεπαστρέψαμε με τον Μπάαντερ και την Ενσλιν". Λιποθύμησε και πάλι και συνήλθε πολύ αργότερα στην πανεπιστημιακή κλινική του Τίμπινγκεν. Οι αρχές ισχυρίστηκαν ότι είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει με μαχαίρι. Στην αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε πρόσφατα, η Μέλερ υποστηρίζει ότι οι δυνάμεις ασφαλείας των φυλακών εισέβαλαν στα κελιά και σκότωσαν τους συντρόφους της. Για την καταγγελία της αυτή αντιμετωπίζει την κατηγορία της δυσφήμησης του κράτους.

ΙΝΓΚΡΙΝΤ ΣΟΥΜΠΕΡΤ. Κρατούμενη στις ανδρικές φυλακές Στάντελχαϊμ του Μονάχου, βρέθηκε απαγχονισμένη στο κελί της στις 18 Νοεμβρίου 1977, προτού κλείσει μήνας από τις "αυτοκτονίες" των συντρόφων της στο Στάμχαϊμ. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, η Σούμπερτ κρεμάστηκε χρησιμοποιώντας το κάλυμμα του κρεβατιού της. Ο θάνατός της διαπιστώθηκε στις 19.10', και υπήρξαν μαρτυρίες ότι ήταν ζωντανή πριν από μία ακριβώς ώρα. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, την παραμονή του θανάτου της βρέθηκε ποσότητα εκρηκτικών στο κελί της στο Στάμχαϊμ που παρέμενε κενό μετά τη μεταγωγή της στο Μόναχο. Σύμφωνα με δηλώσεις του δικηγόρου της, η Σούμπερτ του είχε κάνει σαφές ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αυτοκτονήσει. Εκτός αυτού, η Σούμπερτ είχε συζητήσει πρόσφατα μαζί του το ενδεχόμενο να ζητήσει μεταγωγή στις γυναικείες φυλακές της Φρανκφούρτης, καθώς ήταν η μοναδική γυναίκα στις φυλακές του Μονάχου, γεγονός που την καταδίκαζε σε ακόμη αυστηρότερη απομόνωση. Πάντως ο υπουργός Δικαιοσύνης της Βαυαρίας μετά τα γεγονότα του Στάμχαϊμ είχε σπεύσει να δηλώσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ στις φυλακές της δικαιοδοσίας του, όπου τα κελιά των τρομοκρατών παρακολουθούνταν διαρκώς.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ RAF ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ Μια νύχτα στο Σταμχάιμ Καλεσμένη για το αντιτρομοκρατικό φεστιβάλ βρέθηκε η Ιρμγκαρντ Μέλερ τις περασμένες μέρες στην Αθήνα. Είναι η μόνη από τα μέλη της RAF που επέζησε στις φυλακές του Σταμχάιμ τον Οκτώβριο του 1977. νύχτα της 17ης Οκτωβρίου 1977 σημάδεψε τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Ηταν η κορύφωση του πολιτικού δράματος που πήρε το όνομα «γερμανικό φθινόπωρο». Μέσα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Σταμχάιμ βρέθηκαν σκοτωμένοι οι τρεις ηγέτες της RAF. Ο Αντρέας Μπάαντερ και ο Γιαν Καρλ Ράσπε από σφαίρες, η Γκούντρουν Ενσλιν κρεμασμένη. Σύμφωνα με την επίσημη άποψη, οι τρεις «αρχιτρομοκράτες» αυτοκτόνησαν για να ενοχοποιήσουν το κράτος, όπως υποτίθεται ότι είχε κάνει και η σύντροφός τους Ουλρίκε Μάινχοφένα χρόνο νωρίτερα.Από τότε μέχρι σήμερα η υπόθεση αυτή εξακολουθεί να διχάζει εκείνους που αποδέχονται (στον ένα ή τον άλλο βαθμό) την υπόθεση της αυτοκτονίας (έστω και ως εξαναγκασμό σε αυτοκτονία) και εκείνους που υποστηρίζουν ότι ήταν μια εν ψυχρώ δολοφονία του κράτους, το οποίο ήθελε τότε να περάσει το μήνυμα της απόλυτης άρνησης να συνδιαλλαγεί με τρομοκράτες.

Η Ιρμγκαρντ Μέλερ είναι η μόνη που επέζησε από εκείνη τη νύχτα. Ηταν η τέταρτη από την ομάδα ανταρτών πόλης της RAF που βρισκόταν στην ίδια πτέρυγα των λευκών κελιών του Σταμχάιμ. Γλίτωσε με βαριά τραύματα, τα οποία -κατά την επίσημη άποψη- επέφερε η ίδια στον εαυτό της με ένα μαχαίρι. Η Μέλερ βρισκόταν στη φυλακή από το 1972. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια για τη βομβιστική επίθεση στo αμερικανικό στρατηγείο της Χαϊδελβέργης (24/5/72) που προκάλεσε το θάνατο τριών στρατιωτικών των ΗΠΑ. Η Μέλερ οδηγούσε το παγιδευμένο αυτοκίνητο.Η αρχή του δράματοςΗ μοναδική μάρτυρας εκείνης της δραματικής βραδιάς δέχτηκε να μας διηγηθεί τα γεγονότα όπως η ίδια τα έζησε. Στα μέσα του 1977, η κατάσταση στα περιβόητα λευκά κελιά του Σταμχάιμ είχε κάπως βελτιωθεί.«Είχε μεγαλώσει η ομάδα των κρατουμένων. Μας έφεραν τρεις ακόμα από το Αμβούργο, τον Βέρνερ Χόπε, τον Χέλμουτ Πολ και τον Βόλφγκανγκ Μπερ και γίναμε οκτώ, μαζί με την Ινγκριντ Σούμπερτ. Αλλά μεσολάβησε η ενέργεια με τον Πόντο και ξαναγυρίσαμε στην απομόνωση».Ηταν 30 Ιουλίου 1977 όταν επιχειρήθηκε από μέλη της RAF να απαγάγουν τον πρόεδρο της Dresdner Bank Γίργκεν Πόντο. Η ενέργεια απέτυχε και ο Πόντο σκοτώθηκε.«Τότε τα πράγματα έγιναν πολύ σκληρά. Αμέσως έστειλαν τους τρεις κρατούμενους πίσω στο Αμβούργο και μετέφεραν την Ινγκριντ στο Στάντελχαϊμ, στο Μόναχο. Ετσι μείναμε μόνο τέσσερις σε όλο το διάστημα της απαγωγής του Σλάγιερ. Η κράτηση έγινε τόσο αυστηρή ώστε δεν μπορούσαμε πλέον ούτε να βλεπόμαστε. Μέχρι τότε υπήρχε ένας χώρος ανάμεσα στα κελιά, όπου μπορούσαμε να συναντιόμαστε στη διάρκεια της μέρας. Οι πόρτες των κελιών ήταν ανοιχτές τη μέρα και μπορούσαμε να πηγαίνουμε οι γυναίκες στις γυναίκες και οι άντρες στους άντρες». Η κυρία Μέλερ σκιτσάρει πρόχειρα τη διάταξη των κελιών. Μας εξηγεί:«Ο ένας τοίχος ήταν από υαλότουβλα. Τα κελιά των αντρών ήταν απέναντι από εκείνα των γυναικών. Γύρω στο διάδρομο υπήρχαν κάμερες που βιντεοσκοπούσαν όλη μέρα και στην άκρη ένα γυάλινο κουβούκλιο με έναν τεχνικό που χειριζόταν τα ηλεκτρονικά μηχανήματα. Ο Αντρέας είχε ένα διπλό κελί. Το ίδιο και η Γκούντρουν. Εγώ ήμουν απέναντι από τον Γιαν. Πριν σκληρύνουν οι συνθήκες μπορούσαμε να κοιμόμαστε και σε κάποιο άλλο κελί. Εγώ έμεινα αρκετό διάστημα με την Ενσλιν, μετά την απεργία πείνας, γιατί ήταν τόσο αδύναμη που χρειαζόταν βοήθεια. Τη χαλάρωση των συνθηκών κράτησης την πετύχαμε μετά από σκληρούς αγώνες και απεργίες πείνας. Αλλά μετά την υπόθεση Πόντο, ήθελαν και πάλι να μας κλείσουν στα κελιά. Χρειάστηκε να ξεκινήσουμε και πάλι απεργία πείνας. Πήραν τότε αφορμή αυτή την απεργία για να στείλουν την Ινγκριντ πίσω στο Στάντελχαϊμ». Στις 5 Σεπτεμβρίου 1977 πραγματοποιήθηκε από ένα κομάντο της RAF η απαγωγή του προέδρου των γερμανών εργοδοτών Χανς Μάρτιν Σλάγιερ. Οι απαγωγείς απαίτησαν την απελευθέρωση 11 συντρόφων τους. Ανάμεσα σ' αυτούς φυσικά και οι Μπάαντερ, Ενσλιν, Ράσπε και Μέλερ. Οι κρατούμενοι το έμαθαν το ίδιο βράδυ από τις ειδήσεις στην τηλεόραση.«Αμέσως μετά εμφανίστηκε μια ομάδα φυλάκων και μας υποχρέωσαν να γδυθούμε και μας μετέφεραν σε άλλα, άδεια κελιά, σε εντελώς διαφορετική πτέρυγα. Δεν είχαμε χρόνο να μιλήσουμε μεταξύ μας. Πέταξαν όλα τα πράγματά μας έξω από τα κελιά και τα στοίβαξαν στον κεντρικό ενδιάμεσο χώρο. Είχαμε όλοι πολλά χαρτιά, ντοσιέ, εφημερίδες, γράμματα, βιβλία. Ολα μαζεύτηκαν εκεί. Σε λίγες ώρες επιστρέψαμε στα κελιά μας και από τότε άρχισε η απόλυτη απομόνωση. Τα κελιά έκλεισαν ερμητικά. Την άλλη μέρα ξεσηκωθήκαμε και διεκδικήσαμε πίσω τα πράγματά μας. Μας επέτρεψαν καναδυό βιβλία. Εγώ κατόρθωσα μετά από μια βδομάδα να πάρω πίσω το πικάπ μου, αφού πρώτα το ερεύνησε εξονυχιστικά το αρμόδιο τμήμα της εγκληματολογικής αστυνομίας. Μας απαγόρεψαν οτιδήποτε είχαμε μέχρι τότε κοινό, π.χ. το σαμπουάν για τα μαλλιά. Δεν επιτρεπόταν πλέον να ακουμπάει ο ένας κάτι που είχε ακουμπήσει ο άλλος. Δεν μπορούσαμε πια να βλεπόμαστε. Και μας αφαίρεσαν καθετί που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να πληροφορηθούμε τι συμβαίνει. Το ραδιόφωνο απαγορεύτηκε».Από τότε δεν ξαναείδαν ο ένας τον άλλο. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας ήταν να φωνάζουν έξω από τις πόρτες των κελιών, καθώς περνούσαν ένας ένας για το λουτρό που βρισκόταν στο άκρο του διαδρόμου.«Σε λίγες μέρες, νομίζω στις 13 Σεπτεμβρίου, μας επισκέφτηκε ένας απεσταλμένος του BKA (δηλαδή της Ασφάλειας), ο Κλάους, ο οποίος μας ρώτησε αν επιθυμούμε να απελευθερωθούμε σε αντάλλαγμα με τον Σλάγιερ και σε ποιες χώρες επιθυμούμε να μεταφερθούμε. Εγώ δεν επέλεξα χώρα. Απλώς έθεσα ως όρο να πάω σε κάποια χώρα, από όπου δεν θα ζητηθεί αμέσως η έκδοσή μου πίσω στη Γερμανία. Ο Αντρέας υπέδειξε ορισμένες χώρες. Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά μάλλον ήταν η Αλγερία, η Λιβύη, ίσως και το Βιετνάμ».Τότε είχαν πιστέψει δηλαδή στην επιτυχία του εγχειρήματος.«Ναι βέβαια. Μας πήραν τον ένα μετά τον άλλο να μιλήσουμε με τον Κλάους και μόλις επιστρέφαμε φωνάξαμε πίσω από τις πόρτες των κελιών τι συνέβη. Αυτό το κατάλαβε ο Κλάους και ζήτησε να κλειστούν οι χαραμάδες στις πόρτες για να μονωθούν ηχητικά τα κελιά. Εβαλαν τότε στρώματα πάνω στις πόρτες για να μην ακούγονται οι φωνές μας. Μας άλλαξαν και πάλι τα κελιά, για να μεσολαβούν ανάμεσά μας άδεια κελιά και να μη μπορούμε να συνεννοούμαστε ούτε με χτυπήματα στους τοίχους.Σ' όλο αυτό το διάστημα δεν επιτρεπόταν να δούμε κανέναν.Ούτε τους δικηγόρους μας. Στην αρχή πήραν αυτό το μέτρο 'για λόγους ασφαλείας', εντελώς παράνομα. Στη συνέχεια έκαναν με συνοπτικές διαδικασίες έναν ειδικό νόμο. Ακόμα και στον γιατρό της φυλακής δεν επέτρεπαν να μας εξετάζει μόνος. Συνοδευόταν πάντοτε από δύο φρουρούς. Αλλά και οι φύλακες απαγορευόταν να μας συναντούν μόνοι τους. Επρεπε να είναι δύο». Η ελπίδα του Μπάαντερ«Οσο περνούσαν οι βδομάδες, διαφαινόταν πλέον ότι η κυβέρνηση δεν είχε καμιά πρόθεση να δεχτεί την ανταλλαγή. Ο Αντρέας ζήτησε να έρθει σε άμεση επαφή με τον καγκελάριο Σμιτ και να του δηλώσει ότι αν ελευθερωθούμε δεν πρόκειται να ξαναβγούμε στην παρανομία. Οτι θα σταματήσουμε τον ένοπλο αγώνα. Θεωρούσε ότι μ' αυτό τον τρόπο θα διευκολύναμε και την κυβέρνηση να προχωρήσει στη συμφωνία.Το είχαμε σκεφτεί και παλιότερα αυτό το ενδεχόμενο. Πιστεύαμε ότι η απελευθέρωσή μας θα άλλαζε ολόκληρη την πολιτική κατάσταση εκείνη τη στιγμή και θα αποφεύγαμε την κλιμάκωση της βίαιης σύγκρουσης. Γνωρίζαμε ότι υπάρχουν άλλες αποτελεσματικές μέθοδοι πάλης. Οπως για παράδειγμα η κινητοποίηση του ελληνικού λαού το 1976 που απέτρεψε σε πρώτη φάση την έκδοση του Ρολφ Πόλε στη Γερμανία. Ηταν για μας μια καλή στιγμή για να απομονώσουμε πολιτικά την Ομοσπονδιακή Γερμανία, η οποία επιχειρούσε τότε να εξαγάγει το 'γερμανικό μοντέλο' σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ολλανδία υπήρχαν τότε ισχυρές κριτικές φωνές γι' αυτή τη μετάλλαξη του γερμανικού κράτους. Αυτό το κλίμα θα μας επέτρεπε να δράσουμε καθαρά πολιτικά και άοπλα. Τελικά δεν ήρθε παρά ένας κατώτερος υπάλληλος της Καγκελαρίας. Ο Αντρέας προσπάθησε να του εξηγήσει ότι δεν ήταν προς το συμφέρον κανενός η κλιμάκωση της έντασης.Σ' όλο αυτό το διάστημα δεν μαθαίναμε τι ακριβώς συμβαίνει, παρά μόνο αποσπασματικά. Τηλεοράσεις και ραδιόφωνα μας τα είχαν μαζέψει.Υπήρχε μόνο ένα μικροσκοπικό ακουστικό, το οποίο είχα κρύψει και το συνέδεα, όταν μπορούσα, στην πρίζα του ραδιόφωνου της φυλακής. Επρεπε βέβαια να προσέχω μη με δουν οι φύλακες που κάθε τόσο κοίταζαν από τη πόρτα του κελιού. Βέβαια στο ραδιόφωνο της φυλακής δεν έφταναν όλες οι ειδήσεις. Αλλά έστω κι αυτά τα λίγα που μάθαινα προσπαθούσα να τα φωνάζω στους άλλους το βράδυ. Επεφτα κάτω μπρούμυτα και φώναζα από μια μικρή χαραμάδα που άφηνε η πόρτα του κελιού.Ετσι πληροφορήθηκα την αεροπειρατεία στην πτήση της Λουφτχάνσα στις 13 Οκτωβρίου».

Ηταν η ενέργεια ενός κομάντο Παλαιστινίων που ζήτησαν κι αυτοί την απελευθέρωση των μελών της RAF.«Αυτή η ενέργεια μας έδωσε πάλι ελπίδες, παρά το γεγονός ότι είχαμε την άποψη ότι η αεροπειρατεία ήταν απρόσφορο μέσο πάλης.

Αλλά είχε μεσολαβήσει πριν από λίγες μέρες (28 Σεπτεμβρίου) μια επιτυχημένη αεροπειρατεία από τον ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό, κατά την οποία η κυβέρνηση της Ιαπωνίας είχε συμφωνήσει να απελευθερώσει εννιά πολιτικούς κρατούμενους. Αυτό το είχαμε θεωρήσει απόδειξη ότι μπορεί και στην περίπτωσή μας να πάνε όλα καλά.Πρέπει να καταλάβετε ότι το μέλημά μας ήταν να βγούμε έξω.

Πιανόμαστε από κάθε αχτίδα ελπίδας. Βέβαια η αεροπειρατεία ήταν μια σοβαρή κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, αλλά η απαγωγή του Σλάγιερ είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Δεν μπορούσαν να τον κρατούν επ' αόριστο. Είχαμε τότε μεγάλη εμπιστοσύνη στους παράνομους της RAF. Περισσότερη εμπιστοσύνη απ’ όση άξιζαν (γέλια). Νομίζαμε ότι μπορούσαν να τα σκεφτούν όλα και να τα υπολογίσουν πολιτικά. Τους είχαμε εντελώς υπερτιμήσει.

Οσο, λοιπόν, κι αν διαφωνούσαμε με την ενέργεια της αεροπειρατείας, τη βλέπαμε ως την τελευταία ευκαιρία να δοθεί μια λύση.

Παρουσιαζόταν και στον καγκελάριο Σμιτ η ευκαιρία να μας απελευθερώσει με αντίτιμο τη σωτηρία όχι του Σλάγιερ αλλά όλων των επιβατών του αεροσκάφους. Δεν είχαμε αρκετή διορατικότητα για να καταλάβουμε πού οδηγούσε αυτή η κλιμάκωση». Το βράδυ της 17ης ΟκτωβρίουΗ Ι. Μέλερ διηγείται ότι προσπαθούσε πάση θυσία να μείνει ξύπνια εκείνο το μοιραίο βράδυ.«Ηταν σκοτάδι. Δεν έκλειναν το ρεύμα, αλλά κάθε βράδυ στις 11 έρχονταν οι φρουροί και μας έπαιρναν τους γλόμπους από τις λάμπες. Ηταν ένα μέτρο που ξεκίνησε από τη στιγμή που απήχθη ο Σλάγιερ.

Εψαχναν καθετί που θα μας δημιουργούσε εκνευρισμό και θυμό. Για να έχουμε κάποιο στοιχειώδες φως και να διαβάζουμε είχαμε φτιάξει κεριά από μαργαρίνη. Είχαμε δηλαδή λιώσει το βούτυρο για να διαχωριστεί το νερό και τους είχαμε βάλει κάποιο πανάκι για φυτίλι. Είναι κάτι που κάνουν οι φυλακισμένοι σ' όλο τον κόσμο. Βρομάει και τρεμοπαίζει, αλλά ποιος νοιάζεται; Σημασία έχει ότι φωτίζει.Είχα λοιπόν ανάψει ένα τέτοιο κερί και προσπαθούσα να μείνω ξύπνια. Σ' αυτές τις συνθήκες έχεις συνεχώς τεταμένη την προσοχή σου. Προσπαθείς να ακούσεις το καθετί.

Η κούραση από την ένταση είναι αφάνταστη. Προσπαθούσα να μείνω ξύπνια γιατί το τελευταίο νέο που είχα ακούσει από το ραδιόφωνο της φυλακής γύρω στις 11 ήταν ότι είχε απογειωθεί ένα αεροσκάφος και πήγαινε να απελευθερώσει τους ομήρους και να επιτεθεί στο κομάντο που είχε κάνει την αεροπειρατεία. Το είχε πει κάποιος δημοσιογράφος, αναφερόμενος σε φήμες. Η κυβέρνηση το διέψευσε κατηγορηματικά, αλλά ήταν φανερό ότι κάτι ετοίμαζαν. Από την άλλη μεριά, πίστευα ότι η Σομαλία -όπου είχε καταλήξει το αεροπλάνο της Λουφτχάνσα- ήταν από τα κράτη που δεν θα επέτρεπαν τη βίαιη επέμβαση των γερμανικών ειδικών δυνάμεων. Δεν μετέδωσα την πληροφορία στους άλλους αμέσως, γιατί μας παρακολουθούσαν οι φύλακες. Νομίζω ότι γύρω στις τρεις και μισή επιχείρησα να τους ειδοποιήσω. Στο κελί απέναντί μου βρισκόταν ο Γιαν. Είχε ακόμα φως. Ηταν ξύπνιος και κάτι μου απάντησε. Με τους άλλους δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Το τελευταίο που άκουσα απ' τα κελιά τους ήταν γύρω στις 11, δυνατή κλασική μουσική.Ξάπλωσα στο κρεβάτι. Ημουν πολύ αδύναμη και κουρασμένη. Τις τελευταίες μέρες δεν τρώγαμε σχεδόν τίποτα, γιατί είχαμε την υποψία ότι κάτι βάζουν στο φαγητό μας. Αποκοιμήθηκα.Το επόμενο που θυμάμαι είναι ότι με ξύπνησε ο θόρυβος που κάνουν τα κελιά όταν τα ανοίγουν, γύρω στις επτά και μισή το πρωί. Είδα γύρω μου πολλές ανθρώπινες φιγούρες και ένα έντονο φως από λάμπα νέον. Σχεδόν ταυτόχρονα άκουσα μια έντονη ανδρική φωνή: 'Ο Μπάαντερ και η Ενσλιν είναι ήδη νεκροί...'.

Κάποιος με σήκωσε και με έβγαλε στο διάδρομο. Υπήρχε μεγάλη νευρικότητα, με φωνές και κόσμο να πηγαινοέρχεται. Εχασα πάλι τις αισθήσεις μου.Συνήλθα δυο μέρες αργότερα στο νοσοκομείο του Τίμπιγκεν. Βρισκόμουν στην εντατική, αλλά μέσα στο δωμάτιο υπήρχαν άνθρωποι του ΒΚΑ, με ιατρικές μπλούζες και μάσκες.

Εξω από το θάλαμο περιπολούσαν άνδρες με αυτόματα. Δεν είχα ακόμα πλήρη συνείδηση, γιατί βρισκόμουν ακόμα υπό την επήρεια ισχυρών παυσίπονων.

Την τέταρτη μέρα με επισκέφτηκε η δικηγόρος μου. Από εκείνη πληροφορήθηκα ότι και ο Γιαν ήταν νεκρός. Με ρώτησε να της πω τι συνέβη και αν το έκανα μόνη μου».

Το πρωί της 18ης εισέβαλαν ασφαλίτες στο κελί της Ινγκριντ Σούμπερτ, στο Στάντελχαϊμ και την υπέβαλαν σε εξονυχιστικό έλεγχο, ακόμα και γυναικολογικό.

Της φώναζαν ότι οι σύντροφοί της είχαν αυτοκτονήσει και ότι και η ίδια θα έκανε το ίδιο. Ενα μήνα αργότερα, στις 12 Νοεμβρίου, η Σούμπερτ βρέθηκε κρεμασμένη στο κελί της. Με το θάνατό της ολοκληρώθηκε η εξάλειψη όλης της ιστορικής ηγεσίας της RAF. Για την Σούμπερτ δεν ολοκληρώθηκε καμιά έρευνα. Ο δικός της θάνατος δεν αποδόθηκε σε αυτοκτονία, αλλά χαρακτηρίστηκε «ανεξιχνίαστος». Η κυρία Μέλερ δεν είχε ούτε έχει καμιά αμφιβολία ότι δολοφόνησαν τους συντρόφους της και ότι αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν και την ίδια.

«Το μαχαίρι, με το οποίο υποτίθεται ότι επέφερα τα βαθιά τραύματα ήταν ένα μαχαίρι της φυλακής, απ’ αυτά που δεν κόβουν καθόλου.

Αποσιώπησαν κι αυτό που μου είπε ο γιατρός που με εγχείρισε, ότι δηλαδή διαπίστωσε μια εγκοπή σε ένα από τα πλευρά μου.

Αλλά τέτοια εγκοπή, σε βάθος 7 εκατοστών, δεν μπορούσε βέβαια να προέλθει από ένα παρόμοιο μαχαίρι.Εξίσου ανυπόστατες είναι οι θεωρίες ότι όλοι είχαμε όπλα στα κελιά μας, αυτό ήταν αδύνατο σ' εκείνες τις συνθήκες. Μας ερευνούσαν συνεχώς εξονυχιστικά τα κελιά και μας υποχρέωναν κι εμάς να γδυθούμε για να μας ψάξουν.

Πριν από δύο χρόνια αποκαλύφτηκε χάρη στη δημοσιογραφική έρευνα του Ολιβερ Τολμάιν ότι υπήρχαν κοριοί στα κελιά μας και μας παρακολουθούσαν.

Υπάρχουν μαγνητοταινίες από αυτές τις παρακολουθήσεις, αλλά αρνούνται να τις δώσουν στη δημοσιότητα. Μέχρι σήμερα οι αρχές αρνούνται να μου δώσουν ακόμα και τα πρακτικά των εξεταστικών επιτροπών, ώστε να ελέγξω την ακρίβεια των συμπερασμάτων τους.

Ούτε καν τις ακτινογραφίες μου μπορώ να δω. Το χειρότερο, βέβαια, ήταν ο ψυχολογικός πόλεμος που μου έγινε τόσα χρόνια, για να παραδεχτώ ότι αποπειράθηκα ν' αυτοκτονήσω».

Από τότε, η συναίνεση στην εκδοχή της αυτοκτονίας αποτελεί όρο για όλους τους άλλους κατηγορούμενους της RAF, προκειμένου να υπαχθούν στις ευεργετικές διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου.

Μ' αυτό τον τρόπο απέσπασαν τη δήλωση της Σουζάνε Αλμπερτς και της Μόνικα Χέμπινγκ ότι υπήρχε ένα «σχέδιο αυτοκτονίας». Μετά το νοσοκομείο, η Ιρμγκαρντ Μέλερ βρέθηκε και πάλι στην απομόνωση.

Η πρώτη επίσκεψη που δέχτηκε ήταν της μητέρας της, ένα χρόνο μετά. Στις 20 Νοεμβρίου 1977 τη μετέφεραν πίσω στο Σταμχάιμ.

Αυτή τη φορά το κελί της δεν είχε πόρτα, αλλά κάγκελα.

Ξεσηκώθηκε και κατάφερε μετά από λίγο καιρό να τη βγάλουν από το κλουβί. Διατήρησαν όμως μια τρύπα για να την παρακολουθούν συνεχώς. Αποφυλακίστηκε την πρώτη Δεκεμβρίου 1994, ύστερα από 23 χρόνια κράτησης σε ειδικές συνθήκες και δώδεκα εξοντωτικές απεργίες πείνας.

Είχε μείνει περισσότερο στη φυλακή από κάθε άλλο κρατούμενο της RAF, μέχρι τότε. Ηταν η τιμωρία της που επέζησε και διέψευσε την επίσημη κρατική εκδοχή για την «τελική λύση» στο Σταμχάιμ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

H ΠΡΩΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ RAF

ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΚΕ ΓΙΑ 4 ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ

ΚΑΙ 15 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΣΕ ΔΥΟ ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΑΜΕΡιΚΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΑ

–ΓΙΑ ΔΥΟ ΒΟμβιΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΣΠΡΙΝΓΚΕΡ ΚΑΙ ΣΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

-ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΜΠΑΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΥ

-ΓΙΑ ΕΝΟΠΛΕΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

-ΚΛΟΠΕΣ ΟΧΗΜΑΤΩΝ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΒΟΜΒΩΝ-ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΟΠΛΟΦΟΡΙΑ-ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑ- ΚΛΟΠΕΣ ΣΦΡΑΓΙΔΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ-ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ-

ΜΠΑΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΕΝΣΛΙΝ ΧΡΩΣΤΑΓΑΝ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΣΕ ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗΣ

ΕΝΩ Ο ΜΠΑΑΝΤΕΡ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ

ΣΕ ΕΛΕΓΧΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ οπου ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΧΟΝΤΡΥΝΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

-ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΑ ΛΑΒΕΙ ΥΠΟΨΗ ΤΟΥ Ο ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΒΕΝΤΕΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ''ΦΡΙΚΑΛΕΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ'' ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΤΙΣΕ- ΑΠΑΓΩΓΕΣ-ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ-ΔΙΚΑΣΤΩΝ-ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ- –ΜΕ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΦΡΟΥΡΩΝ-ΣΥΝΟΔΩΝ- ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΣΤΗ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ ΜΕ ΝΕΚΡΟΥΣ ΔΥΟ ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ-ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΙΑ ΛΟΥΦΤΧΑΝΣΑ ΜΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΠΙΛΟΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΣΕ ΠΟΛΥΗΜΕΡΟ ΓΟΛΓΟΘΑ ΑΠΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΣΕ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΠΟΤΕ. ΑΚΟΜΗ ΚΙ Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΜΠΑΑΝΤΕΡ ΣΕ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ Η ΠΡΩΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΜΕΙΓΝΥΕ ΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ-ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΗΠΑ- ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ…

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΡΡΟΗ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ… ΑΦΟΥ ΚΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΗΞΕΡΕ.....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΟΥ.....

και σε μια καλύτερη εποχή αλήτις

ΠΗΓΕΣ: Baader Mainhof com- Wikipedia-BBC-IΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ-RAF-TOM BAΓK-BILD-SPIEGEL

ΠΗΓΗ ... http://notiapyli.blogspot.gr/