Ανήκω σ αυτή τη μεριά που καταλαβαίνει πότε τα νέα αφεντικά παίρνουν τη θέση των παλιών, πότε η κατσαρόλα περνά από το ένα χέρι στο άλλο, πότε οι φασίστες του παρελθόντος έχουν «συμμορφωθεί» με το δημοκρατικό παιχνίδι.
Πώς να ζω τη καθημερινή μου μιζέρια σαν ενεργός σαμποτέρ της, πως μου επιβάλουν καθολική σιωπή με μεταχειρισμένες ιδέες, πως η ιδιοφυΐα είναι τόσο κοινή όσο η σκόνη και προσπαθούν να την καταργήσουν.
Ξέρω πως ο φασισμός δεν είναι ισοδύναμος με το κλομπ οποίου κι αν αυτός το κρατάει…
.... όχι δεν ειμαι ειρηνιστής αυτός είναι ο αντιφασισμος μου.
… και όταν βάζω «Αντι» μπροστα από μια «λεξη» δεν το κάνω για να λέω ότι απλά είναι εναντία σ αυτό αλλά ότι με αηδιάζει απολύτως.
Δεν υποστηρίζω πως είμαι Αναρχικός, αλλά πως υποστηρίζω την Αναρχία.
Είμαι αρκετά ατομιστής για να χαρακτηριστώ Αναρχικός και αρκετά ουτοπιστής για να χαρακτηριστώ Αριστερός.
Είμαι ακριβώς στην ένωση των δυο χρωμάτων της μαυροκόκκινης .
Δεν είμαι ούτε το κρύο μαύρο που καταναλώνει το ζεστό κόκκινο για συγχώρεση
ούτε το πεθαμένο κόκκινο που ζητιανεύει το ζωντανό μαύρο για να υπάρχει.
Δεν ανήκω σε κανένα χρώμα της, ανήκω σε όλη.
ψιτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου